..... พัชรี .....

เพรง.พเยีย

๑
๏  ซองจดหมายสีชมพู...
งามหรูด้วยอักษรตัวอ่อนหวาน
เป็นจดหมายขอเชิญไปร่วมงาน
ที่ส่งผ่านมาให้..ทางไปรษณีย์

๒
๏  แล้วภาพความทรงจำเก่าเก่า
แห่งวัยเยาว์ก็โลดแล่นขึ้นแทนที่
ภาพเธอฉายชัดนาม "พัชรี"
"เพื่อนซี้" ร่วมวัย..สมัยนั้น
๏  ดวงตาเธอ..สีเข้มดูสวยคม
ชอบซอยผม..ไว้ทรงเพียงสั้นสั้น
ดูเหมือนทอม..เหมือนใครใครเขาว่ากัน
แต่หากฉันรู้เธอดี..สตรีแท้
๏  ท่าทางโผงผางไม่กลัวใคร
หากน้ำใจมากเหลือคอยเผื่อแผ่
มีอ่อนโยนอ่อนหวานพร้อมอ่อนแอ   
มีเย้าแหย่ร่วมเดินหยอกเอินไป
๏  "พัชรี..เธอมาสายอีกแล้วนะ!"
"ทราบแล้วค่ะ"  เธอตอบ..ยกมือไหว้
เสียงอาจารย์ทั้งอาทรทั้งอ่อนใจ
"บ้านหนูไกล"  ก็เพราะเหตุโปรดเมตตา
๏  เพราะโต๊ะเธอและฉันติดกันอยู่
จึงเป็นคู่เพื่อนสนิทคอยปรึกษา
คำซื่อซื่อ "เพื่อนมีเพื่อนไว้พึ่งพา"
ก็ตรึงตราเราสองไว้ด้วยกัน 
๏  เราคือคู่ของความแปลกที่แตกต่าง 
ที่กลับสร้างความฉงน..ให้คนขัน
หนึ่งเด็กเรียน..หนึ่งเด็กเล่น..ที่เห็นกัน 
กลับผูกพันกันได้เป็นอย่างดี
๏  ฉันเฉยเฉย..นิ่งเงียบและเรียบง่าย 
เธอเหมือนชาย..เที่ยวบุกได้ทุกที่
เป็นหญิงบู๊ท่ามกลุ่ม..กุลสตรี
ภาพเหล่านี้..ยังฉายชัดถนัดตา  
๏  "ฉันอยากมีผิวขาวเหมือนแกจัง"
คำเมื่อครั้ง..เธอเคยเปรยตามประสา
ของวัยสาว..ที่เริ่มรอยตามเวลา
ด้วยใบหน้าฝันฝัน..เมื่อบรรยาย
๏ "ฉันอยากสวมชุดราตรี..ด้วยสีขาว
เป็นเจ้าสาวผิวสวยในรูปถ่าย"
เธอบอกฉันยิ้มให้อย่างอายอาย
ในช่วงปลายร่วมวัย..สมัยนั้น

๓
๏  ผ่านเดือน..ผ่านปี..จนผ่านพ้น
แต่ละคนมีต่างเส้นทางฝัน
กลายเป็นหนึ่งร่วมหน้าสถาบัน
วิถีเกลอ..เธอฉันห่างกันไป

๔
๏  ฉันมองเธอทวนทาบในภาพพิมพ์ 
ต้องเผยยิ้มแก้มปริ..อดมิได้
อ่านข้อความแนบวางอยู่ข้างใน
ลงท้ายไว้..แกมหวัด..นามพัชรี..