คงไม่สำคัญ คะน้า การเงียบหายของใครสักคน คงไม่มีผลทำให้เธอไหวหวั่น และมันคงไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญ ต่อการไม่มีฉันในสายตาเธอ ในขณะที่เธอมีคนอีกมากมาย ล้อมรอบกายเธอเสมอ-เสมอ ฉันคงเป็นเพียงจุดเล็ก-เล็กที่หาไม่เจอ ที่เธอไม่เคยเผลอส่งใจกลับมา จึงอยากเงียบหายไปเฉย-เฉย เหมือนตายไปเลยอย่างไร้ค่า ไม่กล้าแม้จะเอ่ยคำร่ำลา เพราะกลัวเธอไม่รู้สึกรู้สากับการจากไป... รู้ไหมใครสำคัญ dokkoon ใครจะจากไปไหนก็ไปเถิด คงไม่เกิดความหวั่นไหวกับใจได้ หากคนที่ทิ้งร้างห่างหายไป เป็นใครใครที่ไม่ได้พูกพันกัน แม้มีคนมากมายรอบกายอยู่ ก็ไม่ใช่คนที่ใจรับรู้ว่าสำคัญเพียงนั้น ไม่กี่คนที่อาจทำให้ใจไหวหวั่น จำนวนนั้นเธอเป็นหนึ่งอยู่รู้ไหมล่ะ หากเธอเงียบหายไปเฉยๆ คนที่ตายก่อนเลยคือฉันเองนะ อย่าคิดแม้จะมาเอ่ยคำลาล่ะ เพราะจะไม่ให้ห่างหายไปไหนเลย
20 กุมภาพันธ์ 2545 14:19 น. - comment id 36514
พี่ดอกคูณ มาขอบคุณสำหรับคำชม และกำลังใจดีดี ที่มีให้ตลอดนะคะ ปอนด์เองก็รู้สึกเหมือนกันว่าตัวเองไม่ได้มีความสำคัญสำหรับเค้า มันเศร้า
21 กุมภาพันธ์ 2545 00:34 น. - comment id 36564
กลอนของคะน้าก็เพราะ ของพี่ดอกคูณก้อเพราะค่ะ ^-^ ช่วยให้เศร้าน้อยลง
21 กุมภาพันธ์ 2545 02:02 น. - comment id 36587
มาให้กำลังใจจ๊ะ
21 กุมภาพันธ์ 2545 09:53 น. - comment id 36605
คนเราทุกคนมีค่าเสมอ ไม่มีใครด้อยกว่าใครหรอกจ๊ะ
21 กุมภาพันธ์ 2545 11:37 น. - comment id 36622
ชอบจัง
21 กุมภาพันธ์ 2545 13:25 น. - comment id 36648
คนเราสำคัญทุกคนแหล่ะ ยิ้มไว้ก่อนก็แล้วกัน :-]
21 กุมภาพันธ์ 2545 21:09 น. - comment id 36707
ขอบคุณ dokkoon นะคะที่รื้อกลอนเก่าของคะน้ามาแต่งโต้ อ่านแล้วเลยทำให้ไม่เหงาเลยค่ะ
21 กุมภาพันธ์ 2545 23:29 น. - comment id 36739
เพราะจังเลยค่ะ เขียนดีทั้งคู่เลย ลงตัวมากเลยค่ะ ^O^
26 กุมภาพันธ์ 2545 17:43 น. - comment id 37450
ชอบจังเลยค่ะ...บ่อยครั้งเหมือนกันที่รังนกมักจะคิดว่าตัวเองไม่มีความสำคัญกับใครเลย...อยากจะหายเงียบไปซะเฉยๆๆ..อ่านแล้วมีกำลังใจดีจัง