๗ - ๑๐ ธันวาคม ๒๕๕๐
ท่ามขุนเขากลางพนาดาวดารดาษ ท่ามบรรยากาศไมตรีจิตมิตรสหาย ท่ามข้าวของเนืองนองมองเรียงราย ท่ามความหมายรื่นรมย์อุดมการณ์
แม้นเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าแสนสาหัส เส้นทางป่ารกชัฏอัตคัตผ่าน รู้ !.. อีกฟากโพ้นนั้นแสนกันดาร เขาเล่าขานชาวป่าปากะญอ
เสียงหัวเราะหยอกเย้าราวพี่น้อง เกิดจากความปรองดองใช่ร้องขอ ไม่มีความแตกแยกแผกเหล่ากอ ต่างแต่งแต้มเติมต่อสายสัมพันธ์
เปิบข้าวเหนียวเคี้ยวหมูดูเอร็ดอร่อย ถึงมีน้อยก็แบ่งให้ไม่เดียจฉันท์ จะมาจากแหล่งไหนไม่สำคัญ ต่างแบ่งปันเสบียงเยี่ยงคุ้นเคย
มิตรภาพตราบสิ้นทั้งดินฟ้า สมเจตนาเปรมปรีดิ์พี่น้องเอ๋ย ทุกสัมผัสเกินคำนำภิเปรย กาลล่วงเลยทั้งหมดยังจดจำ
เริ่มต้นวันเดินทางกระทั่งเช้า ผ่านขุนเขาลำธารละหานฉ่ำ คืนที่ฟ้าดื่นดาวพราวระบำ น้ำค้างพร่ำไอหมอกหยอกเยียบเย็น
รำลึกถึงรอยยิ้มของเด็กน้อย และชาวดอยที่ลำบากทุกข์ยากเข็ญ หนาวปีนี้คงสบายคลายลำเค็ญ และกลายเป็นความอบอุ่นละมุนละไม
ขอบคุณเอื้องอังกูรก่อการคิด และมวลมิตรผู้เอื้อเฟื้อจุนเจือให้ บุญร่วมสร้างมหาศาลธารน้ำใจ จักสืบสานต่อไปในปณิธาน
อัลมิตรา 15 ธ.ค. 2550 11:51 น. - ID 110606 
1198
11
0
15 ธันวาคม 2550 12:19 น. - comment id 800230
สวัสดีค่ะคุณอัลมิตรางามอุดมการณ์ งามใจ งามความคิด งามตรึงจิต น้ำใจ ในใจฉัน งามมุ่งมั่น เอื้อเฝื้อ เผื่อแบ่งปัน งามนิรันดร์ มิตรภาพ ซาบชีวี
15 ธันวาคม 2550 13:00 น. - comment id 800243
^_^
15 ธันวาคม 2550 13:08 น. - comment id 800254
ยินดีด้วยกับความสำเร็จในครั้งนี้ค่ะ......
15 ธันวาคม 2550 13:26 น. - comment id 800263
มิตรภาพ..รอยยิ้ม..ของเด็กน้อย.. ชาวอมก๋อย..แสนใสซื่อ..ไร้เดียงสา.. เจ้าน่ารัก..ไม่แต่งแต้ม..เสริมลวงตา.. เจ้านั่นหนา..คืออนาคต..ของชาวดอย.. **** สวัสดีค่ะ..คุณอัลมิตรา.. เคยไปเยี่ยมเด็กชาวเขา..เมื่อปีที่แล้ว..ที่เมืองกาญจนฯ..น่ารักค่ะ..น่ารัก..น้อง ๆ เค้าน่ารักมาก..จะเก็บความทรงจำดี ๆ เหล่านี้..ไว้ตลอดไป..คิดถึงเมื่อไหร่..ทำให้ยิ้ม..ทุกทีสิน่า...เนาะ.. *** ปล.แต่ยังไม่เคยไปอมก๋อยสักครั้ง.. แง ๆ ๆ อยากไปง่ะ..
15 ธันวาคม 2550 13:41 น. - comment id 800279
น้ำใจงาม ภาพงาม ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆๆ.. ยินดีด้วยนะคะกับความสำเร็จ.
15 ธันวาคม 2550 14:00 น. - comment id 800300
ผมว่าทางไปเที่ยวผมโหดแล้วมองภาพคุณ ที่นำลง เฉพาะทางเข้าหมู่บ้าน กับโหดกว่า อิอิ หากเป็นผม ยิ้มเหมือนกัน อิอิ แต่ยิ้มแห้งๆๆๆเน๊อะ
แก้วประเสริฐ.
15 ธันวาคม 2550 14:16 น. - comment id 800310
คนไทยไม่ไร้น้ำใจจริงๆค่ะ
เอ่อ ยัง งง เรื่องผ้า อนม. ที่เอาไปให้เด็กอยู่ อิอิ เป็นเรื่องจริงรึป่าวคะ
15 ธันวาคม 2550 19:46 น. - comment id 800435
ยินดีที่ได้ร่วมเดินทางด้วย หนทางข้างหน้าคงมีโอกาสได้ร่วมเดินทางกันใหม่ มิตรภาพมิตราบสิ้นฟ้า มิตรภาพมิตราบสิ้นใจ แต่มิตรภาพจะคงอยู่ตลอดไป ถ้าหัวใจยังคิดจะผูกพัน
15 ธันวาคม 2550 22:55 น. - comment id 800536
ช่างเป็นช่วงเวลาที่งดงามจริง ๆ ถ่ายทอดออกมาเป็นคำก็ไพเราะจับใจ
15 ธันวาคม 2550 23:31 น. - comment id 800551
สมแล้วกับเจ้าของคำว่า มิตรภาพตราบสิ้นฟ้า นับถือจริงๆ ขอให้สุขใจในสิ่งที่ทำนะครับ
16 ธันวาคม 2550 12:55 น. - comment id 800742
คุณจิตรำพัน .. เกิดจากความร่วมมือและร่วมใจ ความเป็นไปจึงสำเร็จสมประสงค์ อุดมการณ์งดงามตามจำนงค์ ย่อมยืนยงด้วยสติตราบนิรันดร์ คุณเพียงพลิ้ว .. ขอบคุณที่มาเยือนค่ะ โอกาศหน้าไปด้วยกันนะ คุณกุหลาบขาว .. อัลมิตรามีวัตถุประสงค์สองอย่างค่ะ ในโครงการนี้ 1. คือ ไปเป็นผู้ให้ 2. คือ ไปเป็นผู้เรียนรู้ ซึ่งก็ได้สำเร็จครบถ้วนตามที่ตั้งใจไว้ และนำความปีติสุขก็มาแบ่งปันกันทั่วหน้า ผลทั้งหมด เกิดขึ้นจากความร่วมมือร่วมใจกันค่ะ โดยเฉพาะผู้ริเริ่มโครงการปันน้ำใจ ซึ่งเป็นผู้เสียสละอย่างมาก อีกทั้งทุ่มเทแรงกายแรงใจ สมควรต่อการคารวะค่ะ คุณหมอนอิง .. ถ้าจะให้กล่าวย้อนไปถึงอดีต วันที่เริ่มต้น ในครั้งแรก คงต้องย้อนไปจนถึงราว ๆ 7- 8 ปีที่แล้ว ช่วงนั้นปลายเดือนพฤศจิกายน อากาศหนาวปุบปับ คนกรุงเทพฯยังรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงทันใด อัลมิตราคุยกับคุณพ่อว่า "สงสารคนอยู่ ตจว." พอดีกับที่อัลมิตรามีพี่สาวในเน็ตซึ่งปัจจุบันนี้ก็ยังคงเป็นพี่สาวที่อัลมิตราเคารพนับถืออยู่ พี่สาวบอกว่า มีโรงเรียนหนึ่งอยู่เชิงเขา ที่ ลำสนธิ มองจากด้านบนเขาจะเห็นว่าเป็นโรงเรียนเล็ก ๆ อัลมิตราก็ไม่รอช้า รีบติดต่อไปยังครูใหญ่ของที่นั่น เด็กนักเรียนมาพอประมาณกำลังทรัพย์ของอัลมิตรา ตอนนั้น มีปู่นล (เพื่อนในเน็ท) ก็เข้ามาร่วมด้วยช่วยเหลือ เป็นคาราวานเล็ก ๆ รถตู้ 1 คัน รถกะบะ 1 คัน ภาพทุกภาพที่เกิดขึ้น ยังคงติดตาตรึงใจอัลมิตราอยู่ หลังจากนั้นก็ยังไม่มีโอกาสทำกิจกรรมอีก กระทั่งเมื่อปลายปี 48 . ร้อยฝันชวนให้เข้าร่วมกิจกรรมที่ชัยภูมิ เป็นค่ายเยาวชนนักเขียนด้วย ก็เลยไป มีการตระเตรียมข้าวของไปแจกบ้างเล็กน้อย ซึ่งตอนแรกตกลงกับเพื่อนชื่อกี้ จะขับรถไปให้ ผ่านมากลางปี 49 กิจกรรมที่ศรีษะเกษ ผู้คนเข้าร่วมกิจกรรมมากขึ้น มากคน มากความ ตามดุล ครั้งนั้นไม่ได้ไปเซอร์เวย์สถานที่ เนื่องจากมีผู้รับปากจะจัดเตรียมไว้ให้ เรื่องราวบานปลายเกินระงับ ทำให้รู้สึกว่า เหนื่อยใจ .. แต่แล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า หากเหนื่อยใจแล้ว ไม่ทำต่อ สิ่งดี ๆ ก็จะไม่เกิด กลางปีที่ผ่านมาจึงเกิดโครงการอีกครั้งที่ชัยภูมิ คราวนี้ทำการบ้านมาดี เซอร์เวย์ เช็คเวลา เรียบร้อย จำนวนผู้ร่วมเดินทางมากกว่าเดิมเกือบสองเท่า แต่ก็ราบรื่นปกติสุข ทุกคนแฮปปี้ และพอใจ สำหรับล่าสุดนี้ โครงการเกิดขึ้นเพราะคุณเอื้องอังกูรเป็นผู้ริเริ่ม อัลมิตราเป็นเพียงผู้เสนอตัวของเข้าร่วม และก็ช่วยเหลือเท่าที่สามารถจะทำได้ โดยในครั้งนี้ไม่ได้ประกาศขอรับบริจาคทางหน้าเวปแต่อย่างใด แต่ก็มีผู้บริจาคสมทบมาเป็นเงินจำนวนหนึ่ง ซึ่งโอนเข้าบัญชีเดิมที่อัลมิตราเคยแจ้งไว้ในโครงการคราวก่อน ทั้งนี้ทั้งนั้น อัลมิตราก็ได้รวบรวมเงินแบ่งไปดำเนินงานจัดหาข้าวของบริจาค และอีกส่วนโอนให้หัวหน้าโครงการ และด้วยความที่ทราบมาในเบื้องต้นว่า สถานที่ ๆ จะไปนั้น ทุรกันดารมาก ๆ อัลมิตราย้ำบ่อย ๆ ในเรื่องนี้ โดยแจ้งให้ผู้ที่คิดจะร่วมเดินทางด้วย ให้ตระหนักมาก ๆ ไม่ว่าเสบียง เครื่องนอน ต้องจัดหาเตรียมเองทั้งสิ้น อัลมิตราเพียงแต่รวบรวมคน และจัดเตรียมรถตู้เช่าไว้ ในอัตราที่หารลงตัวกัน หมื่นห้า ก็คนละ พันห้า เป๊ะ ๆ ผู้ร่วมเดินทางแต่ละคน .. ต้องบอกเลยว่า เยี่ยมยอดมาก หัวใจสมแล้วที่เป็นชาวค่ายจริง ๆ ขอนับถือจากใจ เพราะคราวนี้ไม่ได้ไปเที่ยวโฉบฉาย ไม่ได้ไปเปลี่ยนบรรยากาศกินเหล้า ไม่ได้ไปแบบว่ามีข้าทาสบริวารคอยรับใช้ ทุกคนต้องช่วยตัวเองหมด ลำบากก็ลำบากด้วยกัน นอนกลางดิน กินกลางทราย อาบเหงื่อ สัมผัสหนาวเท่า ๆ กัน ถ้าคุณหมอนอิงสนใจที่จะไปเป็นชาวค่าย โอกาสหน้ายังมีค่ะ เพราะหมอแปะนัดไว้แล้ว และคุณเอื้องอังกูรก็กล่าวย้ำก่อนแยกย้ายกันเดินทางกลับว่า คราวหน้าเราจะร่วมมือร่วมใจกันอีก แต่เส้นทางจะเป็นที่ใด หฤโหดทุรกันดารแค่ไหน .. ทั้งที่รู้ว่าไกล แต่ก็จะไป แม้ว่าไกลกว่านั้น ค่ะ คุณครูพิม .. ลงจากดอยมาเที่ยวนี้ งานรออยู่ตรงหน้าเต็มไปหมด กระทั่งเวลาที่จะคัดสรรรูปลงเวป ยังต้องใช้เวลาเกินกว่าวันเลยค่ะ แถมลงประมวลภาพ ก็ชักเป๋ เริ่มลงไม่เรียงตามลำดับเวลาเสียอีก เป็นเพราะต้นทางมาจากกล้องหลายตัวค่ะ ซึ่งอัลมิตราก็ได้รับทยอยมาเป็นระยะ ๆ ตอนนี้ก็ยังไม่ครบ บอกกับคุณเอื้องอังกูรว่า เมื่อครบแล้วจะ ไรท์เป็นซีดีไปให้ และกัน กับชุดที่ของเขากับคณะรวบรวมมา สำหรับกลอนชุดนี้ อัลมิตราเขียนกลอนก่อน แล้วค่อยหาภาพมาใส่ทีหลัง พยายามหาให้เข้ากับเนื้อกลอน ซึ่งก็เหมือนบทสรุปค่ะ รายละเอียดปลีกย่อยทั้งหมดมีมากกว่านี้ แค่อัลมิตราได้เขียน ได้คิดย้อน ก็สุขใจ ค่ะ คุณแก้วประเสริฐ .. :) ต้องยอมรับเลยว่า เป็นเส้นทางที่โหดจริง ๆ ยังดีที่รถยังผ่านเข้าไปได้ ถ้าเป็นหน้าฝนล่ะก็ ต้องเดินอย่างเดียว เดินข้ามเขาเป็นเทือก ๆ อย่างนั้น อัลมิตราถอดใจแน่ ๆ คงไม่ไหว ตั้งแต่เกิดมาจนปูนนี้ อัลมิตราก็ยังไม่เคยเจอเส้นทางที่ทุรกันดารขนาดนี้เลย อันตรายด้วย เลียบเหวตลอด ที่ว่าเลียบเหวนั้น เลียบจริง ๆ ขนาดความกว้างที่พอให้รถแล่นผ่านนั้น ก็กว้างกว่าล้อรถซ้ายขวาเพียงนิดหน่อย ไม่มีขอบกั้นเหว มีแต่ต้นไม้เตี้ย ๆ พอให้เห็นวิวว่า ถ้าน้ำหนักเทมาด้านใดด้านหนึ่ง ร่วงแน่นอน .. ลุ้นระทึกล่ะ ในตอนนั้น มัวแต่ระวังตัวเองไม่ให้หล่นจากรถ เชื่อไหมว่า อัลมิตราเด้งตัวลอยหลายหน ต้องเกาะท้ายกะบะแน่น ขนาดที่ว่าเอาถุงนอนมารองนั่งแล้วเชียว แต่มันก็เลื่อนไหลไปตามสภาพเทไปเทมาเอียงซ้ายเอียงขวาตลอด เอาเป้มาสะพายหลัง กะว่า ตอนกระแทก หลังจะได้ไม่ถูกขอบกะบะจัง ๆ ที่ไหนได้ มีหนนึง เด้งตัวลอย อัลมิตราร้องโอ๊ย เสียงดังเลยค่ะ หลังกระแทกถูกขอบกะบะจนเขียว งานนี้น่วมกันไปตาม ๆ กัน แต่ก็เป็นอีกหนึ่งความประทับใจนะคะ ครั้งหนึ่งของชีวิตที่ได้ผจญภัยซะขนาดนั้น รู้สึกดีที่ปฏิบัติในภาระกิจนี้ค่ะ คุณเฌอมาลย์ .. เรื่องผ้าอนามัยเป็นเรื่องจริงค่ะ อัลมิตราเตรียมผ้าอนามัยไปกล่องใหญ่ กะว่าจะแจกเด็กหญิง ผิดตรงที่อัลมิตราเองไม่ได้ศึกษามาก่อนว่า พวกเขาไม่รู้จักผ้าอนามัย และเมื่อเอาไปแจก พวกเขาจึงแกะห่อกัน และก็พยายามที่จะพิสูจน์กันว่า กินได้ไหม กินตรงไหน กินยังไง ทีนี้เด็กผู้ชายก็มาขอปันจากเด็กผู้หญิงบ้าง ก็เลยมีการแบ่งกันในหมู่เด็ก ๆ โดยที่ครูสาวที่นั่นมาเห็นในภายหลังจึงได้มีการห้ามแกะชิมกันขึ้น ครูสาวบอกว่า เด็กสาวที่นั่น เมื่อวันที่มีรอบเดือน จะใช้ผ้ารั้งไว้ ซึ่งตรงนี้อัลมิตราก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน ไม่เคยใช้แบบชาวเขา ยังมีอีกนะ ขนมในซอง .. ซึ่งเป็นขนมที่ผู้ร่วมเดินทางเตรียมไปเป็นเสบียงส่วนตัว ทีนี้ปัญหาเกิดขึ้นก็เพราะว่า คงเอาไปเผื่อเด็ก ๆ บ้าง หรือไม่ก็นึกเอ็นดูจึงแจกให้ โดยที่ไม่ได้เอา ซองกันชื้นออก (ที่เป็นห่อเล็ก ๆ ในซองขนม) เด็กก็ไม่รู้ กินขนมในซองแล้ว ก็จะกินส่วนที่อยู่ในซองกันชื้นด้วย ยังดีที่คุณเอื้องอังกูรไปเห็นเข้า จึงได้เอาไปทิ้ง และบอกว่า กินไม่ได้ ตรงนี้ให้ทิ้งไป .. สำหรับขนมที่เอาไปแจกเด็ก (หมายถึงของบริจาค) จะระมัดระวังในส่วนนี้ จะเป็นขนมที่ไม่มีส่วนของซองกันชื้นเลย ดังนั้น อัลมิตราจึงเข้าใจว่า ซองขนมที่คุณเอื้องอังกูรเห็น เป็นขนมส่วนตัว ว่าจะไม่เล่าแล้วเชียว เกรงว่าเพื่อนที่เป็นเจ้าของขนมจะเสียใจ .. แต่มาคิดอีกที ควรเล่าดีกว่า เพื่อว่าคราวต่อไป จะได้ปลอดภัยกัน แค่ผ้าอนามัย อัลมิตรายังปวดใจหลายวันเลย ไม่รู้ว่าเข้าปาก เข้าท้องไปกี่รายแล้ว แล้วมาเรื่องซองกันชื้นอีก เผลอกินไปบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ และก็ไม่รู้ว่า ให้ขนมเด็ก ๆ ไปกี่ซอง กลุ่มไหนก็ไม่รู้ เอาเป็นว่า อัลมิตราเล่าให้หมู่เฮากลุ่มที่มาจากคณะของตัวเองให้ทราบ จะได้ป้องกันในคราวต่อไป ส่วนทางโน้นคาดว่า คุณเอื้องอังกูรก็คงมีการเล่าสู่กันเหมือนกันค่ะ คุณแม่มดใจร้าย .. ต้องเปลี่ยนชื่อเป็นแม่มดใจดีแล้วค่ะ ร้ายตรงไหน ยังไม่เคยเห็นร้ายสักกะหนเลย คราวนี้ดีใจมาก ที่คุณขอร่วมเดินทางด้วย แถมเป็นรายแรกที่บอกมา ตอนที่อยู่สังขละดีใจนะนั่น กิ..กิ.. ขอบคุณที่ร่วมสนับสนุนปัจจัยบริจาค ขอบคุณที่ช่วยดูแลเพื่อน ๆ ในรถตู้อีกคัน (ไม่รู้ไผดูแลไผ) ลำพังอัลมิตราคงไม่ทั่วถึงในการเซอร์วิสสักเท่าไหร่ เพราะงานนี้หน้าที่หลักของอัลมิตราคือแบกของอ่ะ คุณแสงเหนือ .. ใช่ค่ะ เป็นช่วงเวลาที่ประทับใจจริง ๆ โชคดีที่อัลมิตรามีโอกาสได้ทำค่ะ คุณกุ้งก้ามกราม .. มิตรภาพตราบสิ้นฟ้า คำนี้ เคยได้รับคำกระทบมามากพอดูเหมือนกันนะ บ้างก็ว่า มิตรภาพฉาบหลอกลวง บ้างก็ว่า มิตรภาพที่จอมปลอม บ้างก็ว่า แค่คำหรู..ไปเสียงั้น ซึ่งทั้งหมดทุกถ้อยที่ถูกกระทบกระเทียบ อัลมิตราได้แต่นั่งอ่านแล้วขำ ๆ ในใจนะ ไม่ซีเรียสนัก มันแล้วแต่มุมมองจริง ๆ ที่แต่ละคนจะมองเห็นสิ่งหนึ่งสิ่งใดแล้วแปลออกได้เป็นอย่างไร ห้ามไม่ได้ เมื่อไม่นานมานี้ ก่อนหน้าวันเดินทางสักสัปดาห์ อัลมิตราได้รับพัสดุ ข้างในนั้นเป็นเสื้อตัวหนึ่ง สีฟ้าอ่อน ด้านหลังปัก "บ้านวรรณกรรมไทย" และรหัสสมาชิก ขอบแขนเสื้อด้านขวาปัก "thaipoem.com" และด้านหน้าอกซ้าย ปักคำว่า "มิตรภาพตราบสิ้นฟ้า" เสื้อตัวนี้ผู้ที่มอบให้ บอกให้ใส่ไป อมก๋อย ซึ่งอัลมิตราก็ได้ใส่ไปอมก๋อยจริง ๆ ทว่าตอนนั้นสภาพของอัลมิตราและเสื้อที่สวมใส่ มอมมาก ๆ ไม่รู้จะยังไงล่ะ .. คราวต่อไป จะมีใครส่งเสื้อมาให้ใส่อีกเปล่าเนี่ย .. เล่นซะเขรอะเลย อัลมิตรา ฮา ..
16 ธันวาคม 2550 18:14 น. - comment id 800842
16 ธันวาคม 2550 21:46 น. - comment id 800873
วันนี้พี่สาวเลยมาเยี่ยมคงไม่ต่งจากอมก๋อย
16 ธันวาคม 2550 21:51 น. - comment id 800874
16 ธันวาคม 2550 22:14 น. - comment id 800881
คุณกชมวรรณ .. :) ค่ะ เป็นผู้ให้ย่อมมีความสุข สุขที่เห็นผู้รับมีความสุขด้วยค่ะ พี่สาว .. พอดีว่า ไม่ชัดเจนเรื่องขอบเขตบริเวณ เพราะมีรั้วไม้แต่ด้านหน้าเท่านั้น ด้านอื่น ๆ เป็นป่าล้อม ค่ะ ไม่มีสนามปูนเลย แปลงปลูกพืชสวนครัวก็เล็กนิดเดียว มีหมูตัวดำ ๆ ครอกหนึ่งป้วนเปี้ยนอยู่ ไม่รู้ว่า เป็นหมูที่ชาวบ้านเลี้ยงหรือของโรงเรียน พี่สาวดูรูปยัง อัลมิตราลงรูปไว้ตั้งแยะ แต่ก็ยังไม่ครบเสียทีเดียว ขี้เกียจแล้วล่ะ อาคารใหม่ที่ก่อสร้างเพิ่งจะเสร็จ (สีฟ้า) จะมีการส่งมอบอย่างเป็นทางการในวันที่ 23 นี้ ส่วนห้องน้ำสองห้อง ก็มีการตัดริบบิ้นเปิดใช้กันแล้ว โดยผู้หลักผู้ใหญ่เป็นพยาน อัลมิตราไม่ค่อยรู้ว่าใครเป็นใคร ก็เลยไม่ได้ลงรูป เพราะอธิบายความไม่ถูกอยู่ดี แหะ แหะ ตอนนั้น อัลมิตรานั่งจ๋องบนพื้นดิน เสื้อผ้าเขรอะมามากแล้ว เลยนั่งได้อย่างไม่กังวลค่ะ อ้อ !! ด้านข้างฝั่งตะวันตก ก็จะเป็นแทงค์น้ำสองแทงค์ค่ะ ได้มาจากเงินบริจาคจัดซื้อ ผ้าห่มที่แจกชาวบ้าน สีแดงสดค่ะ สีเดียวเหมือนกันทุกครัวเรือน ๆ ละสองผืน เด็กที่นั่นหน้าตาสะสวย อัลมิตราคิดว่า อัลมิตราเสียอีกที่หน้าตาดูเหมือนชาวเขา เพราะว่าเด็ก ๆ ตากลมโต บางคนผมสีน้ำตาลแดง ๆ บางคนผมเข้ม ที่เหมือนกันก็คือ ส่วนใหญ่แล้วจะมีขี้มูกเกรอะแก้ม ดูท่าจะมีปัญหาเกี่ยวกับหวัดในหน้าหนาวค่ะ หมอแปะ ยิ้มน้อย พูดน้อย คุณเอื้องอังกูรแนะนำให้รู้จักกัน อัลมิตราฟังเขาพูดเบา ๆ เลยไม่รู้ว่าเขาชวนคุยอะไรบ้าง ได้ยินเพียงแต่ว่า เขาถามถึงที่จะไปพักแรม ที่ อช.ออบหลวง ขึ้นไปดูตัวหนังสือที่คนสมัยโบราณเขียน แล้วไง ให้สอนเขาบ้าง อะไรทำนองนี้ค่ะ เพื่อน ๆ ตื่นเต้นกัน ถ่ายรูปหมู่กับหมอแปะเป็นการใหญ่ เขากลายเป็นยี่ห้อของอมก๋อยไปแล้ว ฮา .. แล้วเราหาโอกาสไปด้วยกันนะคะ พี่สาว .. ปล .. คืนนี้ศึกวันแดงเดือด ป่านนี้คนลุ้นหงส์คงตีปีกพั่บ ๆ ไปแล้วค่ะ ๕๕๕ ..
16 ธันวาคม 2550 22:17 น. - comment id 800882
พี่สาวอีกหน .. ก๊าก ๆๆๆๆ อย่าเอ็ดไป ตอนโน้น เขาส่งจดหมายผิดซอง อัลมิตรายังไม่ได้บอกพี่สาวเลย .. ขำจะตาย
18 ธันวาคม 2550 09:50 น. - comment id 801461
เข้ามาดูภาพคนสวยใจบุญ อืมพี่ข้ามบทมาจริงๆ.....ไม่ตกข่าวแล้วนะขอบอก
18 ธันวาคม 2550 17:38 น. - comment id 801641
คุณก่องกิก .. ในเรื่องสั้นก็มีลงประมวลภาพด้วยนะคะ รูปแยะกว่านี้อีก ต้องกลับบ้านแล้วล่ะ งานแยะ หัวบาน หิว และ ง่วงนอน เป็นที่สุด บายค่ะ
18 ธันวาคม 2550 23:52 น. - comment id 801792
feel goood :] ตรงเส้นขอบฟ้า
19 ธันวาคม 2550 07:40 น. - comment id 801859
มาดึกจัง คุณลักษมณ์ .. สบายดีป่าว ข่าวว่าที่ภาคใต้ฝนตกชุกเลย เพื่อนทางเหนือก็แจ้งมาว่าหนาวมาก ส่วนที่กรุงเทพฯ ก็ร้อนตามเคย
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
