กรกฎายน
ข้าหลบอยู่ใต้ดิน
โผล่ขึ้นมาชมจันทร์
โลกเปลี่ยนไปมาก
กลับมาอีกครั้ง
ลืมกันหรือยังเล่าเหล่าสหาย
ดำเนินชีวีระหว่างความเป็นตาย
ทว่าวาระสุดท้ายยังไม่ถึง
แ ต่ คิ ด ถึ ง
เราละม้ายในบางกรณี
ต่างมีบทกวีเป็นที่พึ่ง
เคยได้พบกันกาลครั้งหนึ่ง
หยั่งความลึกซึ้งในความรู้สึก
สักกาลอาจพร้อมก้าวไปด้วยกัน
สู่ดินแดนอนันต์นอกความคิดนึก
เมื่อไหร่ค้นพบเมื่อไรตกผลึก
ฤทัยระทึกสลับซึมเศร้า
โอ้อกเอ๋ยเปิดอ้าออกเอง
แว่วยินบทเพลงบรรเลงค่ำเช้า
เต้นรำด้วยกันดั่งวันก่อนเก่า
จูงมือมิตรเงาออกจากมุมมืดมน
สู่แสงสว่าง
สู่ทางสู่หน
เห็นเหวแล้วใยอยากร่วงหล่น
เห็นวังวนหยุ
1100
3
0
หน้าส่วนตัว
