กระบี่ใบไม้
ต่อให้แสงแรงกล้าจากฟ้ารุ่ง
จะพวยพุ่งแผดเจ้าเป็นผุยผง
ฉายโชนแสงแห่งตะวันมาบั่นลง
น้ำค้างคงแสงวาบอาบประกาย
.
ไม่เปรียบเพชรเก็จแก้ววับแววฟ้า
แตะปลายแสงแต่งยอดหญ้าเมื่อยามสาย
ปลุกเช้าตื่นชื่นชุ่มชอุ่มพราย
ดุจสร้อยฉายประกายเปล่งเพลงอรุณ
ถึงไม่ใช่ก่องเก็จหยาดเพชรแก้ว
สวมใส่แล้วตีตราโลกหล้าหนุน
แก้วที่ขาดความชุ่มชื้นรื่นละมุน
จะกอบเกื้อเจือจุนห่วงใยใคร?
อาจเป็นแค่หยาดน้ำพรายจากปลายฟ้า
แต่ยังคงคุณค่าไม่หวั่นไหว
หยดน้ำค้างเมื่อยามสายจางหายไป
ไม่จากไกลจากใจอัน...เฝ้าฝันรัก
เพชรที่ผูกเอาไว้ที่ปลายหญ้า
คงคุณค่าเพียงใดไม่ปร
2070
2
0
หน้าส่วนตัว
