พู่กันของหูกวาง
สนธยา...เย็นย่ำ...ใกล้ค่ำแล้ว...
วิหกแจ้ว...โบยบิน...กลับถิ่นถาน
ตรงขอบฟ้า...ลาตะวัน...อันตรธาน
ผ่านช่วงวัน...อันยาวนาน...พลันจากไป
เหล่าผู้คน...บนถนน...ยังล้นอยู่
และไม่รู้...ว่าพวกเขา...ไปแห่งไหน
จุดมุ่งหมาย...ของคน...ต่างปนไป
ตามชีวิต...ลิขิตได้...ด้วยใจตัว
ฉันยังอยู่...ที่มุมหนึ่ง...ของความเหงา
ยังหมองเศร้า...อ่อนไหว...ใจสลัว
ท่ามกลางคืน...ที่หยัดยืน...อย่างมืดมัว
จึงมองตัว...กลัวเดียวดาย...กลางสายทาง
อยากรู้ว่า...เมื่อตะวัน...ลากันแล้ว
เพียงยินแว่ว...ว่าอาทิตย์...คิดถึงบ้าง
อยากจักพบ...ดวงลูกไฟ...ให้ส่องทาง
เดินไปอย่าง...มั่นคง...และตรองรอย
สนธยา...เย็นย่ำ...ยังจำไ
3641
2
0
หน้าส่วนตัว
