ละอองน้ำ
ฉันหลับลึกอยู่ในห้วงสำนึกของความเงียบ
ลมเย็นเยียบบาดใจเฉียบก็ยังจะเฉย
เสี้ยนหนามตำรินเลือดยังรู้สึกว่าคุ้นเคย
ปล่อยผ่านเลยเพราะใจคุ้นเคย...มันธรรมดา
คำคนเป่าฉันทำราวกับว่าหูจะหนวก
ผ่านคนกริยาลวกลวกฉันก็ทำกับราวกระโหลกหนา
ไม่ยินไม่ยล...แยกค่าคนระหว่างมีกับไม่มีราคา
ให้เป็นการตัดสินของฟ้า...จะได้รู้กันว่าใครจะอยู่ใครจะไป
ฉันหลับลึกอยู่ในห้วงสำนึกของความเฉย
อาจจะทำเป็นเหมือนละเลยแม้ว่าไอ้สิ่งที่เกิดจะไม่คุ้นเคยขนาดไหน
ถ้าเธอยังด้านหน้า....ประเมินราคากันต่ำเกินไป
ฉันกลับไปเป็นคนที่เธอไม่เคยเห็นคนเดิมเมื่อไหร่...
......ตายทั้งเป็น เป็นไง จะได้รู้กัน......
หน้าส่วนตัว
545
2
0
