ภูมะ
ทุกนาทีที่ผ่านไปนานแล้ว
ยังนั่งแกร่วใจลอยคอยความหวัง
วันและคืนเฝ้าเวียนเพียรประทัง
ให้ยืนยั้งหยัดสู้อยู่ต่อมา
เมื่อเหงาเยือนเรือนใจให้นั่งกลุ้ม
มรสุมซุ่มอยู่ขู่หนักหนา
เจ้าความเงียบเหยียบย่างข้างกายา
จะเข้ามาตอนใดดูระทม
กาลผ่านไปใจลอยคอยเสพซึ้ง
เป็นที่พึ่งพิงพักเพื่อสะสม
ใช้อักษรย้อมใจในอารมณ์
คืนวันจมจนสิ้นดินแดนกลอน
จึงอาศัยในสื่อคือเพื่อนแท้
ไว้คอยแก้บาดเจ็บเก็บมาผ่อน
ทุกบทนั้นนำให้ใจอาวรณ์
ดั่งสะท้อนย้อนถึงซึ่งตัวตน
พลอยเคลิบเคลิ้มเติมสิ่งอิงใจฝัน
คืนและวันผ่อนคลายการสับสน
เสพอักษรสืบไว้ในกมล
หวังหลุดพ้นหนทางหมางจิตใจ
1714
1
0
หน้าส่วนตัว
