ผู้หญิงช่างฝัน
หัวใจเคยโบยบินถวิลฟ้า
ลืมแหล่งหล้าพื้นดินถิ่นอาศัย
หลงแสงจันทร์เจิดจ้านภาลัย
คิดว่าใช่.. อาณาจักรรักนิรันดร์
ทิ้งผืนดินเอาไว้ให้เศร้าหมอง
มิฟังเสียงร่ำร้องแทบอาสัญ
เหมือนมีแรงแห่งรักเข้าผลักดัน
ลืมคืนวัน ลืมรู้สึก เคยลึกซึ้ง
ทุ่มกำลังปีนป่ายหวังไขว่คว้า
โอ้นภาช่างห่างไกลเอื้อมไม่ถึง
มีแต่ความเวิ้งว่างร้างคะนึง
ไม่มีซึ่ง.. อาณาจักรรักนิรันดร์
หวนคิดถึงอุ่นดินถิ่นเคยจาก
ที่เคยฝากฝังกายในอุ่นนั้น
ตัดใจลาแสงลวงแห่งดวงจันทร์
เก็บจาบัลย์ไปซบซับกับอกดิน
หวังดินจะอภัยให้เหมือนเก่า
ปลอบบรรเทาความช้ำใจให้คลายสิ้น
คิดถึงอ้อมกอดคุ้นอุ่นไอดิน
กลับคืนถิ่นด้วยรู้สึกสำนึกตน
1324
8
0
หน้าส่วนตัว
