ปราณรวี
เมื่อแรกรักคราวนั้นฉันจำได้
สองหัวใจเราคงมั่นไม่หวั่นหวาม
ไม่สนใจแม้นใครคิดมาติดตาม
ยึดถือความมั่นคงตรงต่อกัน
แต่ไม่นานรสหวานรักชักเริ่มกร่อย
แล้วค่อยค่อยถอยลดจนหมดฝัน
เมื่อมีใครเข้ามาพรากอยากแบ่งปัน
ให้รักผันเผื่อแผ่แก่ตัวเธอ
ดูเหมือนเราเริ่มแตกแยกแผกความคิด
เธอปกปิดจิตใจไปพลั้งเผลอ
หลงคำหวานซ่านอุรามาพบเจอ
แบ่งให้เธอหัวใจที่ให้เรา
ความโศกเศร้าจึงเข้ามาอีกคราหนึ่ง
เมื่อรักถึงทางตันพลันอับเฉา
ยากจะค้นหายามาบรรเทา
เพื่อรักษาความปวดร้าวที่ยาวนาน
รักครั้งนี้มีเผื่อเลือกดั่งเกลือกกลิ้ง
ไม่มีจริงเหมือนเคยกล่าวเธอเล่าขาน
เกมความรักจึงกลายเป็นเช่นตำนาน
ไม่อยากพานพบอีกครา.
1132
21
0
หน้าส่วนตัว
