เป็นเพราะฉัน เข้ามา หาเธอก่อน ก่อให้เกิด ความเดือดร้อน จนอ่อนไหว หากรู้ว่า เป็นแบบนี้ ยินดีไกล คงไม่ใกล้ ให้ใครช้ำ น้ำตานอง อย่าเสียใจ ไปเลย คนอย่างฉัน มิสำคัญ พอจะให้ ใจกลัดหนอง เหมือนคนหนึ่ง ซึ่งเดินสวน แล้วชวนมอง เมื่อนานไป ได้เห็นพ้อง มิต้องตา ขอบคุณสิ่ง ดีดี ที่มีให้ ธารน้ำใจ ไมตรี จะรักษา นับจากนี้ ที่คงเหลือ คือน้ำตา กับเวลา แปรผัน เท่านั้นเอง