แก้วประเสริฐ
โอ้ตัณหา...ยอดรัก
ตัณหา...เอ๋ยเฉลยหน่อยน้อยใจนัก
มอบสิ่งรักหวานรสปรากฏเสียง
รูปสวยสดงดงามยามใกล้เคียง
กลิ่นจำเรียงเพียงฝากลากอารมณ์
แม้นเทพไท้เทวามาเสพสม
ล้วนอภิรมย์ชมเชยยังเคยล่ม
ปลูกพิศวาสวาดหวังยังชั้นพรหม
สร้างตรอมตรมบ่มพิลาสมิคลาดคลา
อภิโธ่...เอ๋ยเลยไปในวรรษา
เดือนดาราหาฤดูกู่เรียกหา
เรียบเรียงร้อยคอยเพ้อวันเวลา
ล้วนตัณหาพาละเมอเผลอใจคอย
ในหมู่สงฆ์องค์เจ้าเฝ้าใช้สอย
ให้เลื่อนลอยในอมิตรติดไม่น้อย
อุบาสกบาสิกานั่งตาลอย
เถรชีกร่อยพลอยรันทดหดหู่ใจ
ปวงชน...เอ๋ยเคยเห็นใบหน้าใส
ลุ่มหลงไปแทรกซ้อนอ้อนตัวไว้
พอติดลึกตรึกครวญล้วนพิไ
หน้าส่วนตัว
1001
15
0
