กฤตศิลป์ ชินบุตร
...เพียงรอยเท้าคู่เดียวเที่ยวเทียวย่าง
ปลายเส้นทางอ้างว้างคือจุดหมาย
เท้าย่ำเท้าเงาทับเงาความเมามาย
รอ...ชีพวายบายหน้าชะตากรรม
ดังหินกร้านลานแดดเผาแผดไหม้
ย่อมสิ้นไร้ไม้พรรณเอื้อถลำ
เพียงลมเย้ยเลยผ่านลานระกำ
และเท้าย่ำค่ำวันอันชินชา
คือน้ำเน่าเคล้าฟุ้งคลุ้งคาวกลิ่น
แม้นแผ่นดินสิ้นแท้มิแลหา
รัศมีห้วงหาวพราวนภา
ยังไร้ค่าหามีที่ชวนมอง
เป็นซากศพทบท่าวคาวโลหิต
กำซาบแผลอาบพิษความกลัดหนอง
แร้งสาบสิ้นยินดีที่หมายปอง
หนอนยังพ้องพองขนอยู่อลอึง
เป็นวิญญาณตกอับอาภัพร้าย
มัจจุราชทำลายโดยขังขึง
กัลป์กัปนับทวีที่รำพึง
ยังน้อยหนึ่งซึ่งคนทนร้างใจ
1540
5
0
หน้าส่วนตัว
