หยาดเพชร...มณีพลอย
ย้อนมองเขาใยตัวเราแสนไร้ค่า
ไม่เลิศเลอเด่นสง่าอย่างใครเขา
ส่องกระจกหน้าถึงมือนี่หรือเรา
เหตุใดเล่าไม่แสนดีได้ดังใคร
มองดอกไม้หัวใจยิ่งขมขื่น
แสนสะอื้นปวดร้าวเกินใครไหน
แสนขี้ริ้วไม่เรี่ยมเร้ดังคนใด
ไปรักใครใครเขาไม่หันมอง
มีแต่คนเห็นเราเป็นทางผ่าน
ต่อยามนานจึงมีคนเป็นเจ้าของ
มาเคียงรักเคียงใจมาใฝ่ปอง
แต่ต้องน้ำตานองเขาร้างลา
ยามฝนซาฟ้าสร่างกระจ่างใส
ฉันคงได้ชื่นใจเหมือนเช่นฟ้า
หยาดพิรุณฟ้าเคยหลั่งดั่งน้ำตา
ใครทรมาฟ้าจนโศกฤดี
เปรียบตัวเรารักใครใยต้องช้ำ
ทนระกำอยู่ในมุมมืดนี้
ต้องทนโศกอีกกี่เดือนอีกกี่ปี
ทุกนาทีมีแต่ความทรมาณ
************************************
ขอ
2554
5
0
หน้าส่วนตัว
