โอเลี้ยง
แค่ไม่พบเธอนั้นเพียงหนึ่งครั้ง
คล้ายหัวใจหยุดยั้งไม่เคลื่อนไหว
หวั่นวุ่นวายสับสนร้อนรุ่มใจ
จมในเวิ้งเหว่ว้าเปล่าเดียวดาย
เดินท่ามทางโหยหาละห้อยเพ้อ
พร่ำอยากเจอเหมือนจิตจวนดับหาย
ห่วงคนฝันพรั่นพล่ามยามย่างกราย
ก่อนสะอื้นไม่อายกับฟ้าดิน
เดือนดับลับสุดตามีใครรู้
ร่ำหดหู่หลายครู่ด้วยถวิล
เวียนแวะถามผู้คนจนช้ำชิน
ช้าอีกนิดดิ้นสิ้นจมโศกา
ไกลเกินเห็นมองชัดกับความหมาย
เมื่อเธอบอกคลับคล้ายปริศนา
หน้าเศร้าสร้อยชวนเชื่อในสายตา
เตรียมต่อว่าจึงหยุดหมดสิ้นไป
ปล่อยเงินแสนให้ยืมตามเธอขอ
ไขหัวใจคนพ้อว่าเชื่อได้
ด้วยศรัทธาเธอนั้นจำเป็นใช้
ช่วงต่อไปคงได้ผ่อนคืนกัน
ก่อนห่างหายเ
920
3
0
หน้าส่วนตัว
