แก้วประเสริฐ
* ฝนใยจึงสั่งฟ้า *
นั่งใจลอยคอยเธออยู่ริมฟ้า
ท้องนภามิสว่างกระจ่างใส
สิ่งผ่านมาวกวนช่างล้นใจ
มองคิดไปใยเราจึงเฝ้ารอ
เขาใกล้ชิดเกิดก่อพะนอคู่
ทบทวนดูสู้คิดยากจริงหนอ
สื่อสัมพันธ์นั้นสู่มิมากพอ
แต่ฉันขอเพียงซึ้งใจพึงเรา
เมื่อฝนโปรยลงไว้ในที่นี้
มันล้นปรี่มีใจแต่ไร้เขา
พอลมพัดผ่านไปโอ้ใยเรา
ฝันคิดเอาสู่ซึ้งตรึงอารมณ์
สิ่งนี้หนอพอเกิดเฉิดฉันท์นัก
ยากประจักษ์มักล่มปนขื่นขม
ลมแปรปรวนล้วนสู่ชิดเชยชม
ดุจดั่งพรมฝนสั่งแล้วห่างจร
นั่งรำพึงตรึงไว้สู่ใจนี้
มวลนารีที่เราเฝ้าออดอ้อน
ย้อนเข้าสู่ดุจฝนที่ขาดตอน
แสนอาวรณ์รอนรักที่หักใย
หน้าส่วนตัว
940
31
0
