พู่กันของหูกวาง
เพียงคืนหนาว...คืนหนึ่ง...ยังตรึงจิต
หวนขบคิด...ครวญถึง....คะนึงหา
สายลมหนาว...พราวดาวเด่น...เป็นมายา
หลอกลวงตา...ให้มองจันทร์...ไม่มั่นใจ
จันทร์อร่าม...ท่ามกลางเมฆ...เอนกนับ
เหมือนหนึ่งดับ...แสงจันทร์....ให้หวั่นไหว
เงาที่อยู่...เคียงข้าง...ร้างหายไป
แสงจันทรา...ก็ลับไป...ในเมฆน
จึงมืดมิด...มืดสลัว...ใจกลัวนัก
กลัวว่าจัก...มองสิ่งใด...ใคร่ฉงน
เดินตามทาง...อาจหลงทาง...พรางกังวล
กลัวจะชน...ใจตนเอง...วังเวงวอน
เฝ้ารอลม...มาพรมเมฆ...ให้เลือนหาย
ให้หัวใจ...ได้ทักทวง...ดวงสมร
จันทร์เจ้าเอย...อย่างพึ่งเลย...จากเคยจร
อยู่เป็นหมอน...ให้ข้านอน...หลับสบาย
หลับตาลง...ใจยังคง...พะว
887
11
0
หน้าส่วนตัว
