ราตรีมัวแสงสลัวจันทร์สะท้อน เมฆาอ้อนออดรำพันสายลมเหงา ดาวมองหม่นคนเคยนับไร้แม้เงา ฟ้าคลุ้งเคล้าเมฆาเบาเลือนลับจาง ใต้เงาไม้ผลิใบร่วงห่วงคนไกล เป็นเช่นไรคนใจเบาคล้ายเหินห่าง คำคิดถึงที่เคยซึ้งหนึ่งนวลนาง ยินไม่สร่างวันนี้ร้างห่างทุกที อกจะตรมระบมช้ำกระหน่ำหน ต้องโทษตนคนใจง่ายเขาหน่ายหนี หนาวน้ำตาบ่าสองแก้มล้นมากมี ท่วมทวีทับถมให้ใจร้าวราน.......... จึงกอดเกี่ยวความเปลี่ยวเหงาทุกเช้าค่ำ รักระกำทำใจหม่นจนร้าวฉาน จันทร์สีหม่นคนก็ช้ำดาวยังพาล ริบหรี่ปานจะโรยร่วงดั่งดวงมาลย์
760
4
0
หน้าส่วนตัว
