ไม้หอม
ดึกดื่นคืนหนาวดาวร้างฟ้า
ฉันนั่งมองจันทราน้ำตาไหล
หนาวเหลือเกินหนาวเหน็บเจ็บหัวใจ
ไม่มีเหลือเผื่อใครในแววตา
เมื่อได้ยินเขาเอ่ยคำน้ำตาร่วง
แม้ว่าห่วงแสนห่วงเลิกห่วงหา
เมื่อวันนี้คนที่รักมาจากลา
เหมือนหมดแล้วเวลาลมหายใจ
ก็ไม่ขอให้อยู่เพื่อรักกัน
แต่ขอเวลาให้ฉันได้พูดคำสั้นๆก่อนได้ไหม
คำว่าลาที่ทำให้ฉันรินน้ำตาจาหัวใจ
เพราะรู้ว่าจากนี้ไปเธอไม่เหลือเยื่อใยให้อาวรณ์
ไม่จำเป็นต้องขุกเข่าร้องไห้
เมื่อวันนี้เธอจะไปจะลาก่อน
ไม่มีคำพูดใดเพราะถึงอย่างไรก็ถูกตัดรอน
ไม่จำเป็นต้องอ้อนวอนเพราะความอาทรไม่เคยมี
แล้วจะมีความจำเป็นใดๆ
ต่อให้ร้องจนหมดลมหายใจเธอก็จะไปจากที่นี่
บอกฉันหน่อยได้ไหมจะ
804
1
0
หน้าส่วนตัว
