กฤตศิลป์ ชินบุตร
ไม้ผลัดใบไร้ร่มมานมนาน
เหมือนผ่านกาลเวลายามฟ้าสาง
ฟ้าหลังฝนมีมืดเคยเลือนราง
ย่อมแสงพร่างสร่างซาพายุจร
เมื่อเริ่มต้นวนว่ายท้ายสิ้นสุด
งามผ่องผุดย่อมแล้วจึงสังหร
แม้นเทียมฟ้าชะล้าใจไม่สังวร
จะอาทรเบื้องต้นก็ตนเอง
ด้วยมีพบเพื่อพรากจากอีกครั้ง
หวังจีรังยังผลเพียงข่มเหง
ฝืนชะตาฟ้าดินคือหวั่นเกรง
ท้ายบทเพลงชีวันนั้นสิ้นลง
ดังใบไม้แรกเริ่มเติมแต่งโลก
ระริกโบกเริงลมสมประสงค์
เขียวขจีตามสายแห่งพันธุ์พงศ์
ท้ายปลิดปลงลงพื้นธรณี
แต่ใบ้ไม้ร่วงไปหาไร้ค่า
พสุธานำมาเป็นวิถี
คือเสริมสร้างความอุดมพนาลี
แต่คนนี้มีอะไรให้แผ่นดิน
1150
3
0
หน้าส่วนตัว
