พิมญดา
จากคนหนึ่งแล้งหวัง ฝังใจเจ็บ
จากคนเหน็บหนาวรัก ..ที่หักหาญ
จากสตรีแสนเศร้า..เหงาบนลาน
เขียนกลอนกานท์..ผ่อนโศกวิโยกครวญ
ได้รับฝาก..ยาใจ.มารักษา
ได้ลบคราบน้ำตา ..ที่ไห้หวล
เติมใจรัก ให้ลืมคนเรรวน
ขอเนื้อนวล หายโศก โลกสีเทา
ยื่นมือน้อย ร้อยใจมาด้วยจิต
ของมิ่งมิตร คนไกล ไล่ความเหงา
ที่พร้อมเพรียก เรียกหาคำว่าเรา
ที่หายไปนานเนา..เหงาจนชิน
ยาหัวใจ ไกลพ้นคนคิดถึง
ฝากคำซึ้ง รื่นหู มิรู้สิ้น
ว่า ทั้งรักทั้งห่วง..เป็นอาจิณ
น้องยลยิน เสียงนี้..มิเบื่อเลย
ระยะการเดินทางของ..ความรัก
เหนื่อยและหนักมานาน..คร้านจะเอ่ย
ยาหัวใจ..ครานี้.หวังลงเอย
หากกลายเป็น..คนคุ้นเคย..อย่าเลยไกล
4045
4
0
หน้าส่วนตัว
