แก้วประเสริฐ
ลูกกำพร้า
เปลี่ยวเดียวดายเจียนใจแทบจะขาด
แสนอนาถต่อชีวิตที่คิดผวน
ล้วนสิ่งสร้างมิได้ยากรัญจวน
เกิดชนวนใส่ไว้ฝังใจจำ
มองรำพึงเมื่อเห็นชนทั้งหลาย
วนเวียนไปดูตัวเรานึกขำ
เขาสนุกแต่เราทุกข์แสนระกำ
เช้าจดค่ำยากจะหาอะไรทาน
ยามพ่อแม่สิ้นไปใจหมองหม่น
เหลือจะทนคงกระดาษที่เป็นสาร
ข้อจารึกผนึกไว้ดุจวันวาน
จงสร้างสรรค์ชีวิตลูกอย่าผูกพัน
ในโลกนี้อย่าพะวงมัวหลงใหล
ปวงชนไซร้เห็นแก่ตัวอย่ามัวฝัน
ตัวของเราถึงจนช่างหัวมัน
จงกระสันผันชีวิตคิดสร้างดี
ใฝ่คำนึงพึงสร้างหนทางไว้
สติปัญญาใช้กำหนดเป็นกฎศรี
วางระเบียบแบ
หน้าส่วนตัว
1944
19
0
