ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
6.มองลอดม่านใยบัวคลุมหัวเสา
ป่านนี้สอของเราเป็นไฉน
อาจเกินรู้ว่าเรื่องชวนเคืองใจ
จะพิมพ์ขายทั่วไปโพ้นไทยแลนด์
เถิดน่าสอเดี๋ยวก็จะโด่งดัง
อันเคยชังอาจกลายชอบขอบใจแสน
ฯพณฯ ใช่ดีแต่แหย่รังแตน
เราเกิดแดนเดียวกันบุญนั้นพา
จำเสียงแคนของสอกล่อมกอไผ่
จำลายแคนสายแนนใหม่ในหุบผา
จำสำเนียงซื่อแสนแม่นสัญญา
จำแววตาจริงใจไม่คิดคด
คนแบบสอสืบสายซึ่งสร้างสรรค์
เพื่อจากวันหงอยล้ามาชื่นสด
เพื่อล้างร้าวด้วยน้ำตาอันบ่าทด
เป็นทางน้ำจากใจรดลงธรณิน
สิบสอซาวสอคือแสนสอ
เหงื่อไหลไม่หงอเลยต่อถิ่น
ดินจะผากพงจะพังยังจะยิน
คำหาอยู่หากินห่อนอดตาย
7.ฯพณฯยังยิ้มและเริ่มแย้ม
เห็นแสงไฟในคืนแรมนี้แจ่
1852
3
0
หน้าส่วนตัว
