หน้าส่วนตัว
วิหค ยามกกไข่
มันระไว ไม่ยอมห่าง
ปีกสอง ป้องอำพราง
ไข่บอบบาง ต่างชีวัน
ลูกรัก ฟักเป็นตัว
ยิ่งพันพัว เหนื่อยหัวปั่น
หาเหยื่อ เอื้อแบ่งปัน
ให้ลูกนั้น อิ่มทันใจ
ลูกโต ก็โผจาก
ไปถางถาก รกรากใหม่
ทิ้งพ่อ แม่ทันใด
ความห่วงใย ไม่เคยมี
คนเรา เหล่าหญิงชาย
เห็นมากมาย คล้ายปักษี
ปล่อยปละ บุพการี
มิไยดี หน้าที่ตน
บ้างยัง ชังเกรี้ยวกราด
หินชาติ ขาดเหตุผล
จริต ผิดผู้คน
เพราะกมล ขัดสนธรรม
ถึงครา ฟ้าลงโทษ
กลับถือโกรธ โอดครวญคร่ำ
ไม่ตรอง มอ
1655
0
0
