เธอไต่ถามถึงความเหงาในราวป่า ประปรายมาโปรยน้ำตามแตะแต้ม จากเย็นย่ำค่ำคืนดื่นดึกแรม จึงแรกแย้มผลิบานขานอรุณ ระบัดใบใยชีวิตยามรุ่งเช้า ผลิดอกโศกดอกเศร้าเคล้าแดดอุ่น แตกใบเหงาเร้าโถมทุกข์ทารุณ จวบดอกเจ้าเคียงคุ้นค่าความรัก ดูดอกเหงาเคล้าบรรเลงเพลงดอกเหงา ปล่อยทรวงปวงป่าเศร้าเปลี่ยวเปล่าหนัก คู่ใบโศกสอดสานการผ่อนพัก ใบดอกเจ้าจึงรู้จักดอกดวงใจ ถ่องแท้เหงาดาษดื่นกลางผืนป่า ต่างเผยผลิเพื่อพบพาค่าการให้ ในไพรรกโตรกธารลานแมกไม้ ล้วนเปี่ยมปริ่มอุ่นไอแห่งมวลมิตร
785
7
0
หน้าส่วนตัว
