ราม ลิขิต
เตียงคนไข้หมายเลขสูญ
ตั้งเดียวดายอาดูรรอสูญสิ้น
เปื้อนรอยคราบน้ำตาเป็นอาจินต์
ผสานพิณพาทย์เพลงบรรเลงลอย
ใครคนหนึ่งซุกเศร้าและเหงาโศก
ไว้ในโตรกลึกตรอกความต๊อกต๋อย
เขาค้อมหัวตัวสั่นประหวั่นคอย
ดวงจิตน้อยร้อนเร่าเหมือนเผาไฟ
เหมือนจะหลอมอ้อมรักอนรรฆค่า
ให้เหลวคาอ้อมอกตระหนกไหว
เพียงอังมืออื้อสะเทือนถึงเขื่อนใจ
สะบั้นใยวิญญาณรานทุรน
ดึกดื่นคืนนี้มีคนอยู่
แต่เหมือนดูไม่มีนี่ฉงน
ที่ฟุบพับหลับใหลหรือไกกล
มีแต่ตนเพียงตัวไร้หัวใจ
แนวระเบียงคืนนี้คนขนัด
เขาแออัดอนาถามาแต่ไหน
แนวน้ำเกลือโยงระยางทุกทางไป
เขาคนไข้ชั้นเลวที่เหลือรับ
ไม่มีหมอรอมาเวลาหนึ่ง
เธอหน้าตึงเด
969
3
0
หน้าส่วนตัว
