ฉันก็แค่คนที่ไม่มีความหมาย อยู่กับความเดียวดายเช้ายันค่ำ ดึกดื่นค่อนคืนไม่จดจำ ถึงความเจ็บความช้ำระกำใจ ฉันก็แค่หนึ่งคนบนโลกหล้า จมอยู่กับน้ำตาร้องร่ำไห้ อยู่กับความช้ำชอกเหมือนดอกไม้ ที่ปลิดกลีบร่วงใบอย่างช้าช้า ฉันจึงเปื้อนปนระคนเศร้า อยู่กับความว่างเปล่าอันปวดปร่า อยู่กับความเงียบเชียบของชีวา จมในห้วงปรารถนารัตติกาล ฉันจึงคงเดียวดายทางสายเก่า ที่มีเพียงรูปเงารุมเร้าผ่าน อยู่ในช่วงความแปรผันของวันวาน ที่เจ็บปวดทรมานเนิ่นนานนัก
2253
8
0
หน้าส่วนตัว
