...เมื่อดอกไม้ไม่อ่อนหวานเหมือนวันวาน ทั้งสายธารไม่รินหลั่งเหมือนครั้งก่อน ฟากท้องฟ้าเป็นฟองดำทั่วอัมพร สายลมร้อนมอดไหม้ไพรพนา เหมือนบทกลอนนั้นหนาค่าลดน้อย เพราะคนพล่อยพาลเร้นไม่เห็นค่า เอาความคาวเอาราคีตีราคา เอาความหล้าเอาความหลังลงฝังกลอน เอาความโง่เอาความหลงลงวาทะ เอาความคละเอาความเขลาเข้าสั่งสอน เอาความคิดอันไร้ค่าเป็นอาภรณ์ สุดท้ายกลอนก็ดับลับไปเอง!
1879
78
0
หน้าส่วนตัว
