หลายราตรี มีดาว ที่พราวพร่างสุกสว่าง เวหา กลางฟ้าใสหนึ่งดาวทอง ส่องฟ้า อ่าอำไพจึงหลายใคร ชื่นชม นิยมกัน เธอร่ายกานท์ หวานฉ่ำ สุดล้ำลึกจนรู้สึก ซึมซาบ เหมือนภาพฝันมิเป็นสอง รองใคร ในวงวรรณแต่ว่าวัน นี้เหมือน เธอเลือนลา เพียรเฝ้ามอง จ้องดาว เจ้าอยู่ไหนเหตุอันใด จึงห่าง ร้างภาษาหรือลอยล่อง หลงทาง กลางนภาวงโคจร อ่อนล้า หรือว่าไร รู้ดาวทอง ส่องจ้า ฟากฟ้าอื่นยิ้มระรื่น เปี่ยมว่า หน้าตาใสชังชาวดิน ถิ่นนี้ จึงลี้ไกลพบฟ้าใหม่ ลืมสื้น ...ผืนดินเดิม
2154
5
1
หน้าส่วนตัว
