กระต่ายใต้เงาจันทร์
เมื่อเป็นเด็กน้อยวิ่งเล่นเพราะสนุก
หกล้ม-นั่ง-นอน-ยืน-ลุก เริงร่า
เสียงหัวเราะยิ้มแก้มแต้มประดับประดา
ไร้เดียงสาสดใสวัยน่ารัก
แต่เมื่อเติบโตสู่ห้วงช่วงวัยวัน
ความฝันที่สดใสใครหาญหัก
ห้วงมายาเล่ห์มากมายเข้าทายทัก
บ้างจมปลักตกห้วงเหวแห่งชีวิต
ผ่านร้อยกลเรื่องฉ้อฉลมีมากมาย
ผ่านวันคืนเลวร้ายใครลิขิต
มาบ่มความเกลียดชังกระทั่งมิตร
หรือโลกวิปริตเพาะบ่มความเกลียดชัง
ในปรัชญาชีวิตย่อมมีความงดงาม
เหมือนกระจกส่องถามยามเหลียวหลัง
ใช้ความดีมาต่อเติมเสริมพลัง
ที่ล้นหลั่งคือความดี ตอบโลก ได้ไม่อายฟ้า
ในธรรมะมีความง่าย-เงียบ-สงบ-งาม
มีอยู่ในตัวตนทุกโมงยามลองค้นหา
ใช้สติพินิจ-พิจา
1834
6
0
หน้าส่วนตัว
