แสงสุรีย์ลาเลื่อนลับเขื่อนขัณฑ์ งามเพ็ญจันทร์กระจ่างสู่กลางหาว ระยิบยับวับผ่องละอองดาว กลางไอหนาวเย็นซ่านสะท้านทน ทอดกายลงปลงตกระทกท้อ เพียงเฝ้ารอสิ้นใจอีกหลายหน ความรวดร้าวเคล้าขลุกซุกกมล ไม่ผ่านพ้นสักคราคอยราวี ใจดวงเดียวเปลี่ยวร้างอย่างว้างเวิ้ง ไร้ซึ่งเชิงเล่ห์หลอนแต่ก่อนนี้ จึงถูกย่ำหยามหมิ่นสิ้นใยดี จากคนที่เคยรักฝากสัมพันธ์ จะไม่ของ้องอนคอยอ้อนออด ใจดับมอดหมดแล้วในแววฝัน อยู่กับเหล้าเมามายได้ทุกวัน ดีกว่ากันมากนักหากใกล้เธอ..
635
8
0
หน้าส่วนตัว
