เดินแบกไถ ไปนา ยามฟ้าสาง พาเรือนร่าง กร้านดำ ฝ่าแดดฝน มุ่งหน้าสู่ ท้องนา ด้วยยากจน เฝ้าดิ้นรน สร้างหลักฐาน นานนมมา แสนสงสาร ชาวนา น่าเศร้าศร้อย เหงื่อไหลย้อย ลงดิน ตามยถา ต้องหว่านไถ ดูแล เหนื่อยกายา จนได้มา เป็นต้นกล้า ที่หว่านดำ เฝ้าดูแล ด้วยรัก ที่ปักจิต เพราะชีวิต เกิดมา แสนต้อยต่ำ จนได้มา เป็นต้นกล้า ที่หว่านดำ เฝ้าตรากตรำ จนได้เห็น เช่นรวงทอง แสนเหน็ดเหนื่อย กายา แทบอาสัญ ร่างกายนั้น บ้างช้ำ บ้างแผลหนอง ด้วยแดกดเผา ร่างตน จนพุพอง ขอพี่น้อง จงมองเห็น เช่นความดี
2213
4
0
หน้าส่วนตัว
