เดินเดียวตากเม็ดฝนหล่นจากฟ้า อาบน้ำตาของคนที่ทนเหงา รู้สึกเจ็บปร่าแปลบในอกเรา หม่นเศร้าลึกล้นเกินจะทน แม้กายเปียกปอนด้วยฝนหนาว ยังไม่เท่าหัวใจที่ล่องหน เย็นเฉียบเพราะไร้ดวงกมล ทุกข์เวียนวนเพราะต้องทนกลืนน้ำตา หนาวเพราะฝนก็ยังคลายได้โดยง่าย แค่ซุกกายหลบลี้น้ำตาฟ้า แต่หนาวใจเกินแก้เกินเยียวยา อยากหลุดพ้นความเหว่ว้าที่สุดทน รอสักวันจะพ้นจากวันหนาว หลีกหนีทุกข์รุมเร้าที่ที่สับสน เพียงขอแค่มีใครสักคน ช่วยมาห่มอุ่นไอแห่งรักเคียงข้างกัน
799
5
0
หน้าส่วนตัว
