บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
หากฉันเป็นเช่นนกที่ผกผิน
จะโบยบินเรื่อยไปตามใจฝัน
มองวิหคเหินฟ้ายามสายัณห์
ลมเหมันต์ผ่านพ้นยังวนคิด
คืนและวันนั้นเปลี่ยนเวียนวนเรื่อย
มิชาเฉื่อยเหมือนใจข้องไหวติด
ยังวกมาหาความเคยเชยชิด
เพ่งพินิจหวนหาอารมณ์เดิม
อีกความฝันวันหน้ามาไม่ถึง
มักคำนึงถึงอยู่พรั่งพรูเพิ่ม
ยากจะหักห้ามจิตคิดแต่งเติม
เหมือนส่งเสริมความคิดพินิจดู
ยิ่งยามไปไกลจากพรากฐานถิ่น
ใจถวิลหวนหาเวียนมาสู่
จะลุกนั่งยืนเดินประเมินรู้
ใจยังกู่ก้องเรียกเพรียกวันวาน
จะขีดขั้นปัจจุบันให้มันอยู่
ต้องต่อสู้กับตนบนทางผ่าน
อารมณ์เก่าเคล้าใหม่ในดวงมาน
เฝ้าฟุ้งซ่านเรื่อยไปไม่มั่นคง
ศึกภายนอกบอกได้ไม่หนักเท่า
1170
1
0
หน้าส่วนตัว
