ครูพิม
เพียงลมไหวใบไม้คล้ายเศร้าหมอง
มิอาจครองยึดมั่นพลันหล่นหาย
หลุดจากขั้วเคว้งคว้างอย่างเดียวดาย
ท่ามกลางสายลมแรงแห่งเหมันต์
ผืนดินแห้งแล้งเยือนเหมือนปีก่อน
ภาพเก่าหลอนทำร้ายทำลายขวัญ
เห็นหญ้าแห้งเหี่ยวเฉาเศร้าจาบัลย์
ดุจเราฝันเพ้อพร่ำเพียงลำพัง
เมื่อจันทร์แต้มเรียวฟ้าคราคืนค่ำ
ดาราร่ำเรียกหาค่าแห่งหวัง
แสงน้อยนิดถูกจันทร์เจ้าเข้าบดบัง
แต่ดาวยัง..คอยเดือนแรม...หลบแซมตน
วันแสนสุขสั้นนักหักใจข่ม
แม้นจ่อมจมทุกข์หนักจักสับสน
แม้นชีวิตพอมีหวังตั้งกมล
รู้อดทน..รอวัน..ฝันเป็นจริง
เพียงลมไหวใจนี้พอมีหวัง
หัวใจยังไม่แพ้แม้เป็นหญิง
จะลุกก้าวต่อไปไม่ประวิง
เพื่อช่วงชิง....ความส
1713
17
0
หน้าส่วนตัว
