หน้าส่วนตัว
ฉันต้องก้มหน้ารับชะตาไว้
ต้องยอมรับมันเรื่อยไปอยู่อย่างนี้
เส้นทางเดินมุ่งหมายของชีวี
หมดทางแล้วที่ก้าวเดินไป
ดั่งโดนโซ่ตรวนมัดถ่วงไว้
ให้จมกายอยู่กับที่แห่งนี้
ฝืนเท่าไหรยิ่งปวดร้าวเศร้าฤดี
เจ็บจวนเจียนชีวีแทบขาดใจ
คิดได้แต่คิดเท่านั้น
หนทางนั้นมันตันแทบทุกสาย
หมดหนทางรับชะตาจนวันตาย
ก้าวทางใดมีแต่ความมืดมน
สิงหา 43
1232
1
0
