แก้วประเสริฐ
สะกิดฝันฉันทาคติ
หนาวแล้วหนอใจเราเคยเฝ้าง้อ
สิ่งที่รอดับหายดุจคล้ายฝัน
หวานเคยพร่ำร่ำร้องสู่ใจกัน
อากาศนั้นเคยเป็นใจลับคลายลง
มองนภาห้วงหาวสุดร้าวจิต
แลชีวิตลิดรอนไม่สมประสงค์
สิ่งสดชื่นแห่งอดีตถูกปลิดปลง
เหลือความหลงแฝงไว้สู่ในอุรา
อนาถแล้วจิตใจโธ่ใครเห็น
ความหนาวเย็นสู่ไว้ใคร่หวนหา
สะท้านทรวงหน่วงลึกตรึกวิญญาณ์
ยากนำพาฝากตรงสู้หลงคอย
ครั้งหนึ่งนั้นจำนรรจ์เฝ้าสรรค์หา
เปลืองเวลาเคยใช้สุดให้ละห้อย
น้ำใจเอ๋ยเหลือลงตรงริ้วรอย
แม้นเพียงน้อยฝังลึกสุดตรึกจำ
ลมพัดใบไม้ไหวใจหนาวสั่น
ดั่งความฝันในอดีตถูกขีดซ้ำ
ดุจคลื่นรักฝากไว้สุดให้
หน้าส่วนตัว
1060
21
0
