ตาทึบ
แอบแหงนมองฟ้า มองหาดาวที่ไกลลิบๆ....... คล้ายยังกระพริบเรียกหา.......
แต่พอค่ำ่่คืนลา........... นางก็หายไปกับดาว...........เพราะแค่เค๊ากระพริบแล้ววับหาย
ปล่อยให้เจ้ารักร้างอยู่กลางทาง
เดินกลับหน้ากลับหลังอยู่ตนเดียว..... จากโหยหวนเจ้าจะ...... ทรมาน..เจ้าได้แต่แหงนหน้ามองและ วิ่งตาม
.พอเริ่ม หมดแรง เลยเริ่มคิดได้.............ว่าที่ตามคือใจเรา ตามกลับมา.........ถ้าใจกลับมาที่ตัวเราเอง ก็จบ
.... โหยหาไม่ใช่ใครทำ .. เพียงเรานั้นคิดเอง..........ลืม เสีย......จำไว้ บอกตัวเองว่าไม่เคยเกิดขึ้น...........ชีวิตเราพึ่งเกิด...........หลังจากฝังไว้เนิ่นนานแล้ว
............แต่ ครั้งไหนทรมานได้แ
801
2
0
หน้าส่วนตัว
