ครูพิม
มองท้องนาคิดถึงพ่อก็ใจหาย
เมื่อปีกลายพ่อลาลับดับสังขาร
รินน้ำตาอาลัยใจแหลกลาญ
หลายปีผ่านเคยดูแลไม่แชเชือน
ป้อนข้าวพ่อต่อด้วยยารักษาไข้
พอทำได้แทนคุณนี้ไม่มีเหมือน
สองมือพ่อเคยคุ้มภัยภายในเรือน
คอยตักเตือนยามหลงทางอย่างห่วงใย
ส่งให้เรียนเขียนอ่านใกล้บ้านก่อน
เพราะสะท้อนพ่อยากจนทนหม่นไหม้
ให้เรียนครูสมอย่างที่ตั้งใจ
พอจบได้บรรจุงานใกล้บ้านตน
สองมือพ่อสร้างโลกสวยด้วยมือพ่อ
สองมือก่อป้องกางทางหมองหม่น
สองมือพ่อคอยปลอบขวัญวันร้อนรน
ที่สับสนก็จางหายในเร็ววัน
วันพ่อล้มป่วยหนักเฝ้ารักษา
ป้อนข้าวปลายาด้วยช่วยต่อฝัน
แต่พ่อจ๋าก็ลาลับกับตะวัน
จึงเป็นวันโลกล่มจมน้ำตา
ครบหน
1831
9
0
หน้าส่วนตัว
