แว่นดอย
........เมื่อไหร่จะผ่านไปเสียที
กับวันนี้ที่ดูช่างอ้างว้าง
ในชีวิตอยู่ลำพังบนเส้นทาง
ความฝ้นพลันเลือนลางจากความจริง
ภาพความหวังห่างไกลจากที่หวั่ง
หมดกำลังไม่มีเหลือเผื่อทุกสิ่ง
สุดหทัยจักไขว่ขว้าการประวิง
เพราะนั่นยิ่งทำให้ช้ำกล้ำระทม
ถึงเวลาการยอมรับแม้ปวดร้าว
บางเรื่องราวและย่างก้าวอันขื่นขม
เจ็บเพียงใดหากเยื้อยื้อยิ่งตรอมตรม
เขาจักสมน้ำหน้าให้ใจไม่เจียม
ส่วนความรักจักเก็บไว้ในส่วนรัก
ที่แน่นหนักสลักมั่นอันเต็มเปี่ยม
ด้วยใจพังยังมิทันได้ตระเตรียม
เก็บบทเรียนไว้เสี้ยมสอนตอนรักซา
.............พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว
คงคลาดแคล้วจากใจที่ห่วงหา
คงไม่มีหรอกนะรอยน้ำตา
ให
1386
13
0
หน้าส่วนตัว
