ฉันเป็นคนแบบนี้ได้ยังไง ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันเลย พยายามเป็นคนเก่าดังเช่นเคย เวลาเลยผ่านไปไม่ยอมเปลี่ยน บอกตัวเองจากนี้ไปต้องลืมเธอ แต่ใจเผลอจับปากกามาขีดเขียน เป็นเรื่องราวว่ารอเธอนอกห้องเรียน วาดภาพเขียนใบหน้าเธออย่างชัดเจน รู้ทั้งรู้ว่าเธอไม่กลับมา แต่บางคราทำให้ต้องไหวเอน รู้ทั้งรู้ว่ารอเธอช่างลำเค็ญ แต่ก็เป็นคนโง่ที่เดียวดาย ยามกลางคืนฉันนั้นไม่ยอมนอน หัวถึงหมอนเมื่อไหร่กลับฝันร้าย ไม่เคยคิดว่ารักฉันไร้ความหมาย นอนฝันร้ายทุกคืนจนรุ่งเช้า ไม่อยากนอนไม่อยากหลับกลัวฝันไป กลัวไม่ไหวตื่นไม่ได้จากรูปเงา เอนกายนอนลงไปอย่างเศร้าเศร้า ยังเหมือนเก่าฝันร้ายอีกทั้งคืน ทำไมฉันกลายเป็นคนแบบนี้ คงเป็นหนี้ความรักจึงกล้ำกลืน เธอไม่กลับทำไมไยฉันฝืน นอนทุกคืนด้วยฝันร้ายที่น่ากลัว ยังรอเธอกลับมาในที่นี่ ที่คนดีเคยเป็นเพื่อนยามสลัว อยู่เคียงข้างไม่ให้ฉันนั้นหวั่นกลัว แม่ทูลหัวฉันยังรอเธอกลับมา
สุสานสีน้ำฟ้า 23 ก.พ. 2550 19:36 น. - ID 98994 
1174
1
0
24 กุมภาพันธ์ 2550 08:36 น. - comment id 662105
ความรักทำให้เป็นเช่นนี้ค่ะ
9 มีนาคม 2550 01:32 น. - comment id 667925
ว่าแต่ว่าฉันเป็นแบบนี้ได้อย่างไร คงจะใช่แน่สิ่งนี้คือเหตุผล เธอคนนั้นความหวังของฝูงชน คงจะค้นพานพบสิ่งต้องการ เธอคนนั้นเพราะเธอทำฉันหลง ก็มานั่งปลงแต่ว่าทำไมยังไม่อาจหาญ ยังอยากรักอยากพบแม่นงคราญ เพื่อหวังรักดั่งวันวานที่น่าชม
17 มีนาคม 2550 22:02 น. - comment id 672228
ทำไมใจฉันเป็นอย่างนี้ ทั้งทั้งทีไม่มีเธอเคียงข้าง ทั้งทีรักเรานั้นจืดจาง ทังรักร้างห่างไกลไม่หวนคืน แต่ทำไมดวงใจยังเฝ้าฝัน ทุกคืนวันยังเห็นหลับหรือตื่น รู้ทั้งรู้คืนวันไม่อาจฟื้น ความหวานชื่นรื่นรักคืนดังเดิม
18 มีนาคม 2550 03:35 น. - comment id 672295
เธอคงไม่เป็นอย่างฉันนะ ต้นรักต้นแรกได้ตายไป เหลือเพียงแต่รากแก้ว แต่ฟ้าประทานปุ๋ยรักให้ เลยแตกหน่อขึ้นมา แต่อ่อนแอเหลือเกิน พอแดดแผดเผา ก็เหี่ยวเฉาลงไป เธอคงไม่คิดถึงฉัน เหมือนฉันคิดถึงเธอ ช่างมันเถิด จบแล้วให้มันจบไป เก็บคำว่ารักและห่วงใยของเธอไว้ เธอจะต้องใช้มันนะ เพียงแต่ไม่ใช่ใช้กับฉันเท่านั้นเอง
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
