...ฟ้าสีครามประดับเมฆแสนสดใส พาหัวใจลอยล่องดั่งความฝัน คิดถึงเธอผู้แสนไกลทุกชั่ววัน เมื่อไหร่กันจะได้เจอเธอคนดี ...เปรียบตัวข้าดั่งเมฆาที่ลอยล่อง เพื่อเฝ้ามองหาคนรักที่จากหนี ข้าลอยล่องมองหาเธอกี่เดือนปี ก็ไม่มีเธอคนดีพี่พวัง ...ยามแสงแดดสาดส่องโดนหมู่เมฆ มันก็เฉกเช่นใจข้ายามมีหวัง ทำให้ข้าสู้ไม่ถอยคอยจริงจัง แค่ความหวังริบหรี่ข้าไม่กลัว ...เมื่อเมฆมืดมีฝนปนฟ้าผ่า ดั่งใจข้าแตกสลายมืดหมองมัว โอ้ในอกข้านี้มันสลัว จนลืมตัวยืนกลางฝนร้องคร่ำครวญ ...แต่เมื่อฟ้าหลังฝนเริ่มสดใส เมฆก้อนใหม่ก่อตัวช่างสดสวย ดั่งองค์เทพเทวาทรงอำนวย ถ้าไม่ม้วยชีพวายข้าขอรอ ...แม้ว่าเธอคนดีจะอยู่ไหน ข้าจะไปหาเธอให้ได้หนอ นานเพียงใดข้าคนนี้จะเฝ้ารอ ดั่งเมฆหนอรอฟ้าใสไม่เลิกรา... = ลำดวนสีดำ =
9 กุมภาพันธ์ 2550 10:04 น. - comment id 654882
หากความรัก ที่เฝ้ารอ ไม่หวนกลับ จะนั่งนับ วันเดือนปี อีกนานไหม ยังไม่รู้ เขาคนนั้น เป็นเช่นไร อาจมีใคร คนใหม่ ที่แสนดี ขอจงทำ วันนี้ให้ ดีที่สุด อาจจะหยุด หัวใจเผื่อ ใครบ้าง อย่าเพ้อฝัน พรรณนา ไร้ปลายทาง ความรักยัง สวยสดใส ไม่หมองหม่น สู้สู้ กับความรัก
9 กุมภาพันธ์ 2550 10:15 น. - comment id 654890
ลองหยุดลอยบ้างซิลำดวน... ไม่แน่นะ อาจสมหวัง
9 กุมภาพันธ์ 2550 10:51 น. - comment id 654917
ฟ้าหลังฝนคงสวยงามเสมอนะคะ ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
9 กุมภาพันธ์ 2550 13:14 น. - comment id 654971
เปลี่ยนจากรอ..เป็นหาจะดีไหม
9 กุมภาพันธ์ 2550 21:12 น. - comment id 655154
ได้อ่านบทกลอนตั้งแต่มองฟ้าหาเธอ..จนถึง..เมฆฟ้าข้ารอเธอ...ช่างตรงกับความรู้สึกใครบางคนจริงๆ...
9 กุมภาพันธ์ 2550 22:35 น. - comment id 655180
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน และเข้ามา เม้น ให้นะครับ... รักสาวไหน ม่ายใครแล รักคนแค่คนแค่เมิน แล้วจะเดินต่อไปทางไหนดี....