เหงาลืมกาล

นั่งเหม่อมองออกไปในฟ้ากว้าง
ตากน้ำค้างในคืนที่เดือนหงาย
อยู่ท่ามกลางความเงียบเหงาเคล้าเดียวดาย
ยังมิวายคิดถึงเธอให้เผลอตัว
ค่ำคืนนี้ตัวพี่คงไม่หลับ
ต้องมานับดวงดาวในเงาสลัว
ราตรีกาลผ่านไปไม่รู้ตัว
ฟ้ามืดมัวใจหม่นหมองต้องเหงาใจ

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

เมฆฟ้า 16 ธ.ค. 2549 15:20 น. - ID 96266

1285

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/96266 ที่มา: เมฆฟ้า

comments powered by Disqus

เพียงพลิ้ว

16 ธันวาคม 2549 15:25 น. - comment id 637006

เหงามากขนาดนั้นคงเพราะคิดถึงมากค่ะ

เคยเป็น

เบรฟฮาร์ท

16 ธันวาคม 2549 16:22 น. - comment id 637030

ฝากให้เดือน แหละดาว สกาวฟ้า
จงนำพา ความหวาม ยามอ่อนไหว
ลอยมาพบ ฅนดี ที่อยู่ไกล
ขอจงได้ รับรัก ที่ฝากมา........

ต้นส้มค่ะ

16 ธันวาคม 2549 16:29 น. - comment id 637034

ขอบคุณสำหรับกลอนดีๆที่เขียนมาให้อ่าน  อ่านแล้วเราเหงาไปเลย  แบบนี้เคยเป็น รู้สึกได้เลย.......ตอนนี้กลางคืนเดือนมืดรู้มั้ยมีดาวตกเยอะเลย...  อธิฐานซิแล้วจะโชคดี...

ผู้หญิงไร้เงา

16 ธันวาคม 2549 23:21 น. - comment id 637128

ต้องนั่งเหงาเฝ้าช้ำน้ำตาไหล
เมื่อบางใครจากลาลืมว่าฉัน
เคยเป็นคนแสนดีที่ผูกพัน
แถมทิ้งกันไปไกลไม่กลับคืน

เหงา ๆ อยู่เหมือนกันค่ะ

เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย

17 ธันวาคม 2549 00:50 น. - comment id 637160

แม้ยามนี้ ความเหงา เข้าเป็นเพื่อน
อย่าลืมเลือน ความรัก แต่ก่อนหลัง
แม้วันนี้ รู้สึก เหงาใจจัง
แต่พลัง แห่งรักแท้ จะส่งถึง

ขอให้พลังจงสถิตย์อยู่กับคุณ....