เมื่อลมโชยพัดผ่านใจคิดถึง ห้วงคำนึงรำพึงถึงความหลัง หวนรำลึกภาพเงาในภวัง ไม่อาจรั้งวันวานให้กลับคืน เคยได้ยิ้มหัวเราะเสนาะหู เคยเคียงคู่พากเพียรเรียนหนังสือ เคยระรื่นหยอกล้อ..แสนสุขใจ เคยชิดใกล้พังพิงอิงกายา ยามเมื่อทุกข์ยังได้ยินเสียงคำหวาน ยามสราญสองดวงจิตเสน่หา ยามท้อแท้สิ้นกำลัง...ส่งยิ้มมา ยามเหว่ว้ายังมีเธอเคียงข้างกาย ในวันนี้ไม่มีเธออยู่เคียงข้าง สุดอ้างว้างใจว้าเหว่สุดเปลี่ยวเหงา แม้ร้องเรียงเพียกหา...เพียงภาพเงา ทุกข์รุมเล้านั่งใจเศร้าเพียงลำพัง
14 พฤศจิกายน 2549 22:55 น. - comment id 626855
ด้วยวันวานหวานซึ้งตราตรึงใจ จึงเฝ้าคิดครวญหาด้วยว่าหมาย อยากให้คืนวันเก่าเฝ้าทักทาย ไม่อยากให้ห่างหายเหมือนอย่างนี้ แวะมาทักทายค่ะ
25 กรกฎาคม 2550 22:23 น. - comment id 729968
ก็วันวานยังซึ้งตราตรึงใจ ฉันมิใช่คนสำคัญมันไร้ค่า ขอก้าวไกลด้วยมิใช่ในสายตา ยิ้มขมปร่าน่าขันฉันโง่เอง เป็นแค่เงาเขาเท่านั้นเลิกฝันหวาน อย่าหน้าด้านรั้นดื้อถืออวดเก่ง เก็บหัวใจใสซื่อสื่อบทเพลง ลบบานเบ่งศรัทธาอย่าลำพอง เธอกับเขาคือเงากันยากผันเปลี่ยน ฉันขอเขียนหัวใจไม่แบ่งสอง ไม่เข้าแทรกแยกกลางนั่งขวางคลอง เป็นสำรองรักเท่านั้นฉันขอลา จะวันวานวันไหนใจก็มั่น เราจบกันวันนี้ย่อมดีกว่า หมดซาบซึ้งตรึงใจใส่โรยรา จบปัญหาคาใจได้นะเธอ.