นับตั้งแต่ที่เธอเปลี่ยนไป ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่อาจยืนอยู่ได้ในรอยช้ำ แววตาพร่าหมองเรียกร้องความทรงจำ เผื่อว่าบางรอยช้ำ...อาจทำให้หยุดน้ำตา ไม่เคยคิดร้องขอ... เพราะเข็มแข็งพอ..แม้เธอยืนรออยู่ตรงหน้า เวลาสั้นๆ...ที่อาจบีบคั้นก้อนน้ำตา จนไม่อาจกลืนซ่อนในความรอนล้า...เมื่อฟังคำลาจากเธอ