เพียงเรียวรุ้ง

ดอกดาว

ฝนคะนองก้องกู่ลมลู่ไหว
คล้ายโบกไกวกราดกริ้ว ใจปลิวผวา
เธอจึงระทด หมดอาลัย หลั่งน้ำตา
ด้วยคุณค่าถูกหยามย่ำ คนรักย่ำยี
สร่างเหตุการณ์ผ่านเรื่องราว คราวอดีต
เป็นมีดกรีดรอยแผล แค่บางที่
มาปรับทุกข์ มาระบาย 
คล้ายมอบไมตรี
มาซบหน้าลงตรงนี้ 
ยามนองน้ำตา
ผ้าไหมทอนุ่มนวลอวลอุ่นร่ำ
ที่ฉันถักถ้อยคำสุดล้ำค่า
ปลอบโยนเธอผู้ทดท้อ ...
รอคอยเวลา
ซับแผลแห่งความอ่อนล้า ... 
คราหวังพัง
จุดดวงไฟสว่างไสวในด้านหนึ่ง
ด้านที่ซึ่งตรงข้ามกับสิ่งหวัง
อีกด้านคือ แสงสว่าง 
พร่างพอประทัง
คือ ดวงตะวัน
ผู้เบิกสะพรั่ง ... รุ้งเรียวงาม
ฉัน ... 
ผืนผ้าน้อยคอยซับหยาดน้ำตา
เพียงผ่านมา ... 
คอยปลุกปลอบตอบคำถาม
ที่วกวน สับสนนัก คว้างทุกยาม
หลังฟ้าครึ้มคำราม ...
หลังความกลัว
แล้ว ... 
รุ้งเรียวรายริ้วระบาย เริ่มคลายคลี่
จางทุกสีที่เคยพร่างสร่างเงาสลัว
หมดหน้าที่สีสายรุ้ง
มุ่งเลือนทุกข์เศร้า
สร่างโศกหม่นมัว
ถึงคราวให้ตะวันสาดแสงทั่ว ... ฟ้าสีคราม
ฉัน ... 
เป็นแค่เรียวรุ้งงามยามเธอท้อ
ห่วงใยพอซับน้ำตาพาฝ่าข้าม
หลังมรสุมรุมล้อม ยอมติดตาม
เพียงชั่วยาม ใช่ชั่วกาล ... 
โปรดผ่านเลย
เถิด ... ลืมฉัน 
เพียงเรียวรุ้งราย ระบายสี
ฟ้าแห่งนี้มีตะวันอันเปิดเผย
เป็น "ตัวจริง" อิงแอบ แนบคุ้นเคย
โปรดอย่าเอ่ยอาลัยฉัน ... 
แม้น้อยนิด
ปล่อยให้เป็นหน้าที่คนห่วงใย
อุปสรรคหนักเพียงไหน ... 
โปรดอย่าปกปิด
ระบายฝัน ระบายคำ 
ร่ำเพลงความคิด
ซบผ้าเรียวรุ้ง เพื่อทอชีวิต 
ก่อนพบตะวัน.