กี่ปีกี่เดือนวัน ผันผ่าน กี่ฝนกี่ลมกร้าน เลยไป ฤดูกาลที่สืบสาน คงอยู่ บ่มิเคยทำให้ ใจเรา อ่อนแรง จนเมื่อฉันได้พบสบตาเธอ ใจมันเสนอสนองตอบปฎิกริยา ปากกาสั่นมืออ่อนไหวไม่เป็นท่า สมองหมดปัญญาคิดอ่านการ ไม่กล้าทักกล้าทายให้สนิท แต่ยิ่งคิดยิ่งอยากให้สงสาร เหมือนคมมีดกรีดใจให้ทรมาน โอ้ยเธอจ๋าสงสารฉันบ้างซี โปรดอย่าหันมองมาหาฉันเลย เพราะฉั้นไม่อาจพบให้หลบหนี อยากจะพูดอยากจะเอ่ยเผยวจี แต่ฉันซีต่ำต้อยด้อยสังคม เพราะเป็นเพียงปุถุชนคนเดินดิน ไม่อาจบินขึ้นฟ้าอย่างสวยสม อยู่ร้อยเรียงเคียงคู่ให้ดูชม ให้สังคมตราหน้าว่าคว้าดาว เป็นหมาวัดก็ให้เห็นว่าเป็นหมา เป็นขี้ข้าก็อย่าอวดให้สามหาว กินบนเรือนของเขาแค่ชั่วคราว อย่าให้เราขี้รดบนหลังคา สิ่งที่ควรคือสนองตอบแทนคุณ ที่เขาได้เกื้อหนุนเป็นบุญหนา อย่าให้คิดอัปรีที่ชั่วช้า เพียงเพราะว่ารักลูกสาวเจ้านาย
เมฆฟ้า 18 พ.ค. 2549 07:53 น. - ID 89350 
2151
0
0
18 พฤษภาคม 2549 10:55 น. - comment id 577944
ก็ลูกสาวเจ้ายิ้มให้นี่นา จนอุรามันบ้าเพ้อครั่ง ถ้าลูกสาวเจ้านายไม่ให้ความหวัง มีหรือบังอาจไปคิดให้เหนื่อยใจ \"ข้าวเพิ่นขาว ลูกสาวเพิ่นงาม อยากติดตาม ได้ซ่อนมาคู่\" อิอิอิอิ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
