วันจากเจ้าเข้าเสาร์ให้เศร้านัก จำจากรักจากจิตให้คิดถึง เมื่อจากนางจากไกลให้คำนึง เสียงนางตรึงโอษฐ์แย้มแก้มนวลนาง วันร้างรักยากนักหักคิดถึง นั่งรำพึงแลรำพันสุดสรรค์สาง เจ้าจากไปคิดถึงไหมระหว่างทาง จำสล้างสร่างไปใจแทบเปราะ โอ้ตัวนางร้างไปไกลลับตา พงศ์พนาพลันลับดับเสนาะ จักจั่นพรรณลองไนเคยไพเราะ ใจที่เสาะอ่อนจิตคิดถึงนาง เจ้าโทรมาใจเต้นตะตึกตัก จิตคึกคักรักระรัวไปทั่วร่าง แต่คำนึงที่ตรึงตราในตัวนาง เกินสะสางสร่างไปให้ไกลใจ