เจ้าชายแสงจันทร์

หมี่เป็ด ผู้ชายนัยน์ตาสนิมเหล็ก

เจ้าชายแสงจันทร์
๑).
เธอเอย- 
ฟ้ามืดนั้นจักเผยแสงจันทร์จ้า
สูงสุดสูงสุดเงื้อมสุดเอื้อมคว้า
นวลดวงนวลตานวลใย
นานมาแล้ว - กาลครั้งหนึ่ง
ม้ามีปีกเผ่นผึงไปถึงไหน
ตะกุยฟ้าเมฆแตกวิ่งแหวกไป
จากใจกลางจันทร์ - จากแสงจันทร์
เป็นเส้นแสงแทงตรงมาลงโลก
เบื้องหน้าดวงตาโศกคนช่างฝัน
พอฝุ่นเงียบระลอกจากหมอกควัน
หลังม้านั้น - มีเงาของเจ้าชาย
๒).
เธอกอดตุ๊กตาริมหน้าต่าง
ทอดตาฟ้ากว้างคืนข้างหงาย
หอมแก้วกลีบขาวพราวพราย
กรุ่นโผยโชยสายถึงชายคา
ที่ทางช้างเผือกโน้น - มีดวงดาว
ล้านล้านวาววับวิบอยู่พริบพร่า
ฉันผู้มาจากอีกฟากฟ้า
เก็บแก้วกลิ่นกล้ามาแนบทรวง
หอมเอยหอมชื่นในดื่นดึก
สบตาเธอรู้ลึกความแหนหวง
ดาดฟ้าดาดดาวระดะดวง
ดูสิดาวสียวงจะร่วงมา
เป็นหัวแหวนงามวับประดับก้อย
น้ำงามพร่างพร้อยไร้รอยฝ้า
เป็นปิ่นผมมวยหมาดจากหยาดฟ้า
เป็นเงาตาแวมวามอยู่งามดวง
ฉันเก็บแก้วดาดดินทัดปิ่นเธอ
พึมพำพร่ำเพ้อรักและห่วง
สบตาเธอเห็นเงาของดาวยวง
ที่ฉันล่วงล้ำเข้าในเงาตา
๓).
อยากกอดเธอเนิ่นนานอยู่อย่างนี้
กาแลกซี่อื่นไหนไม่ปรารถนา
ฟังเพลงแสงจันทร์พรรณนา
กระชับเธอเข้ามาแนบหาตัว
เด็กสาวช่างฝันดวงตาเศร้า
โลกนี้สีเทาและทึมทั่ว
ดวงหน้าเธอหม่นคล้ำด้วยความกลัว
มองรั้วลานแก้ว - มองแววตา
แววตาแห่งแสงจันทร์ของเจ้าชาย
ชัดฉายความรักจากดวงหน้า
ยิ่งเห็นยิ่งชัดยิ่งศรัทธา
ยิ่งหวั่นเช้าจะมาเร็วกว่าเป็น
คือความหอมหวาน - ความฝันเอย
นานแล้วไม่เคยจะได้เห็น
ฉันเก็บแก้วดมดอมกลีบหอมเย็น
ร้อยเป็นมงกุฎแก้วอยู่แผ่วเบา
สรวมเศียรเธอ - เจ้าหญิงริมหน้าต่าง
กระชับร่างบางแบบเธอแนบเข้า
จูบแรกใต้แสงจันทร์เธอสั่นเทา
จนเช้าพรายพร่างเป็นกลางวัน
เธอกอดตุ๊กตาริมหน้าต่าง
ฟ้ารางชางสางคลี่สาดสีสัน
ม้าโบกปีกพึบพับขึ้นฉับพลัน
ลานแก้วนั้นเปล่าว่างไร้ร่างใคร
๔).
ที่ทางช้างเผือกโน้น - มีดวงดาว
เด็กสาวแก้มป่องอย่าร้องไห้
ม้ามีปีกควบห้อคืนต่อไป
จะร้อยดาวกำไลมาให้เธอ...
๒๗ กันย์ ๒๕๔๘

// ทำไมผมตอบกระทู้ของคนอื่นไม่ได้ล่ะครับ?   มันจะเหมือนมีหน้าต่างขึ้น แล้วก็หายวับไปเลยครับ