ทำไมต้องนั่งเดียวดายแบบนี้ ได้แต่ถามตัวเองทุกทีในเวลาที่ไม่เห็นเขา อยู่คนเดียว...กับภาพความทรงจำวันเก่า รอยยิ้มแห่งวันวานยังรุมเร้า...ให้เราต้องนั่งเศร้ากับมัน ตลอดเวลาที่คบกันมา มีทั้งความเจ็บปวดปร่า...และความสุขที่เกินฝัน พอเมื่อถึงวันหนึ่งที่เราทั้งสองต้องจากกัน คนที่ยังจมกับภาพฝันก็คงมีแค่เพียงฉันไม่ใช่เธอ